Salvadores

Vanse uns salvadores para vir outros. E o mundo coma sempre. Uns poucos de acabalo da grande eguada, a cal cada pouco máis burricana, máis esgotada, máis esmeluxada...agónica..., polos empurros dos palafreneiros, quenes non deixan de ser outros coma esta, en aparencia, mais co músculo da cachola botado a perder.
Cando estas bestas non valgan, montamos nas outras! –din os amos, e asinten os palafreneiros -, que para iso estamos nós para vos montar a todas!-
E os que non nos metemos con niguén, que nin pregamos para nós, nin contra outros (claro que iso sería como ir comulgar e dicir que vés xantado). cóllenos de por medio, entre estas garrapatas salvadoras e as bestas: Que o demo me leve se vín cousa ao paso!.
Unhas, onte coitadas, prendidas das herbas, aproveitaron que pasou o bicho, e ¡pumba! prendéronse nel as condenadas, firme o ademán, coa paixón dun namorado ofuscado por unha muller que vive nun país de dez millóns de homes sendo ela sóa.
E as bestas a tirar do arado...e do carro.
Os pecadores sen pecado, non imos tirar do carro, nin do arado.