Xenes Campesiños

Ó comezo dos setenta, Salvador Távora montou un espectáculo no que cantaba ós "Campesinos tristes / de mi Andalucía", reivindicando -quizáis na mesma liña de "Andaluces de Jaén / aceituneros altivos..." de Miguel Hernández- o papel histórico e social dunha clase sempre esquecida; sempre mancada.

Dos campesiños tamén se ten lembrado o galego Fidel Castro, cando dixo que o seu espíritu rebelde seguro que lle viña dos xenes dos seus antepasados, campesiños explotados na Galicia rural doutro tempo.

O herdeiro daqueles xenes campesiños, con 78 anos, está forte aínda que a natureza, axudada polos desniveis do terreo, ven de xogarlle unha mala pasada da que saíu -pese á espectacularidade- cunha simple fractura.

Para os devotos de "Cuba libre", que non resposte somente ó nome dunha bebida baseada na Coca-Cola, Fidel Castro é a barreira que impide a democracia naquel País, fillo noso por tantos motivos.

E calquera pode anceiar liberdade para os cubanos, que tantos xenes campesiños galegos levan consigo, pero nunca caer no despropósito de Loyola de Palacio: "Todos esperamos que Castro muera cuanto antes".

Porque Fidel Castro só é un lider, que representa un tempo, e ten detráis de sí ideolóxica e políticamente a moitas persoas. Que non está só, aínda que ó mellor cando falte desapareza o seu réxime como un castelo de naipes que se derrumba. Pero ningún político pode pedir a morte doutro como solución.

Se Loyola de Palacio tivese tamén xenes campesiños, tería o "sentidiño" galego no sangue e non caería en tan absurdo e descalificador aserto.

Pero acaba de demostrarnos que, se ten xenes galegos, non proceden do mesmo tronco que os de Fidel Castro. Nin dos nosos.