País de plastilina

Hai un país que vive arrodeado de tres cuartas partes de auga e outro tanto de acredores, prestamistas e especuladores. E non é Grecia. Non é país para pensionistas nin futuros universitarios. Abstéñanse tamén funcionarios novos, condutores de coches oficiais e bedeis das Deputacións.

Hai un país que apostou na xogueta máis do que tiña e perdeu. Rien ne va plus! É un país que reverdece contra ao norte, pero non é Irlanda. Máis ben é un país de bordos imprecisos que define a súa contorna nos mapas independentistas a golpe de Photoshop. Clic. Arranxado.

Antes era un país fachendoso que rexeitaba traballos de inmigrantes porque podía. Era un país que dicía que os arxentinos eran uns soberbios. Puse dólares y quiero dólares. Agora é un país ao borde do corralito emocional que olla de esguello cara á terra do dracma porque (desde xa) este é un país obsesionado co déficit cero. Puxen euros e quero do que haxa. Non hai que esquecer que neste país un día a banca berrou socorro: - ( A banca berrando): Socorro!!

Este é país de recortes e reproches. Un país de plastilina que ten que repensarse máis do que se pensa. País de vellos complexos e frustracións. País de internautas e astronautas. En definitiva, un país que morreu de éxito e que agora desconfía dos chineses que o van ocupar con ese seu silencio riscado: un todoacén non era igual a todoaunheuro. Saber sabíano todos, pero coláronlla. Inflación de sopa de quenlla.

Agora é un país que ve “barroso” o seu futuro. E non é Portugal. É un país que non sabe onde ha de mirar: revoltas árabes aos pés e, por riba da cabeza, intrigas do FMI. Quítate tú para ponerme yo. Este é un país de ERES, peches de empresas, despidos, manifestacións, folgas e prexubilacións, onde, ninguén sabe como, Inditex sempre obtén beneficios. Éche un país entre Gulliver e Alicia, onde a proporción do desastre depende do día, da hora e do humor dos especuladores. Pero, por riba de todo, é un país que o vai solucionar todo en novembro.

Disque corre o ano 2011 e en Europa pon orde unha muller. Outra odisea máis, pero xa non vive Kubrick para facer unha revisión do clásico.