Pimpinelas

Cando a noitíña xa vai indo maior, nas vísperas de festivos e outras festas de gardar, polas arterias que levan ó corazón da vila, comezan a pulular unha pequenas ledicias, que serán, co tempo, náis doutras coma elas.
Alá van, vestidas coas roupas de cando aínda non medraron - ou iso parece - postas á moda para enseñar o que só quen non respire pode deixar de se regocixar.
Aló van, arrodeadas de papóns, que espallan couces entre eles por ver de quen pode ir máis preto do tufo das pimpinelas vaporosas.
Alá van, tatuadas no lombo coma quen leva un saco de patacas.
Aló van, aferradas nos fouciños, facendo equilibrios nuns tacóns que máis semellan andamios, trompicando como poden, sostendose nas risas... Por Afrodita. Por Épona...
Quen poidera ser un paspón!