A airexa dun abano

Con forza inusitada tivo presenza no país a primavera, con forza que para si quixera esta estación estival cando acada a canícula, que ao parecer é chamada así pola constelación Canis Major, que trae consigo a estrela Sirius e ten sona de queimona. Así e todo quizais as altas temperaturas tivesen máis que ver neste caso co po en suspensión procedente do Sahara que non deixaba percibir o azul limpo do ceo, que coa forza do noso astro cotián.
Confeso que eu nunca me queixo das altas temperaturas e sempre as soportei sen grande dificultade mesmo en lugares capaces de erguer o mercurio por riba do que a media considera razoábel. Cando chegan días así, tan de repente, ves a xente en procura da sombra dunha árbore ou dun catasol, de bebidas refrescantes e de ventiladores ou aires acondicionados, pero en moi poucas ocasións esquivando a calor con ese fermoso trebello chamado abano que xa existía nos remotísimos tempos da civilización exipcia e asiática, aínda que se di que a súa orixe, como a de case todo, é chinesa. Claro que naqueles tempos os abanos eran fixos, non pregaban, e houbo que agardar ata mediada a Alta Idade Media, para que outra vez un chinés fose quen de evolucionalo inspirándose nas alas dos morcegos. A Europa chegou de mans dos portugueses e axiña se popularizou en todos os países. Aldaya, en Valencia, é hoxe por hoxe a grande exportadora deste artefacto para todo o mundo.
Aínda que ata o século XX era utilizado por ambos xéneros, agora somos escasos os homes que o usamos, pero cómpre dicir que as mulleres souberon sacarlle partido en épocas de represión, cando as mozas eran obrigadas á permanente compaña dunha “carabina” para espantarlles os pretendentes. A linguaxe do abano foi creada exclusivamente para a comunicación amorosa. Mais quizais do que debería sentirse máis orgulloso este fermoso instrumento é do concepto que del tiña o extraordinario vate Mallarmé, que dicía que representaba o movemento da creación poética que facía aflorar do interior do artista unha expresión que cobraba vida propia no texto artístico. Como símbolo de frescura e inspiración aparece no seu poema titulado Éventail de madame Mallarmé no que o define como ala baixa mensaxeira.
Pero incluso visto dunha maneira práctica e trivial, eu son máis partidario del que dos ventiladores e por suposto moito máis que do chamado aire acondicionado, que sempre me acaba provocando mormeira.