O discreto teixugo

Aínda sendo un animal con importante presenza na nosa fauna, o certo é que a maioría da xente ten un descoñecemento case total deste animal que me fixo lembrar Cunqueiro cando gozaba da lectura dun dos seus artigos. Evocábaos o de Mondoñedo citando as sagas de Snorri Sturluson, escritor islandés por el admirado, e dicía que eran os viquingos moi amigos de ir á caza del logo de desembarcar en calquera ribeira para comelo asado e logo aínda aproveitaban a súa pel para cubrirse de cintura para abaixo, facendo incluso vistosas borlas co seu pelo.

Proba de que este mustélido sempre pasou bastante desapercibido é que o seu nome científico sexa meles, mel, por pensarse que tiña afección por ese ouro fundido e doce que producen os himenópteros alquimistas. Seguramente esa confusión fose debida á súa semellanza morfolóxica – agás no tamaño – co oso, pois como se sabe este si ten merecida sona de larpeiro e asaltante de alvarizas. O de teixo ou teixugo vénlle dunha adaptación ao latín do xermánico por aquilo de que é un animal que constrúe (tece) os seus tobos.

Curiosa resulta a diferenciación que fan nunha pequena comunidade do norte de Italia, a carón dos Alpes, sobre este becho, ao que chaman, ben teixo canino ou teixo porcino segundo a pouca ou moita graxa que o animal teña acumulada. Tamén nas terras lindeiras de Galiza e León marcan a diferenza entre teixo e porco teixo, sendo este o interesante dende o punto de vista gastronómico, ata o extremo de facer ás veces con el chacina. En Cataluña míranlles o morro e son os chatos os que consideran válidos para a cazola.

No seu artigo, Cunqueiro fala de que fora convidado a degustar un destes animais polo seu amigo Víctor de Faxina asado ao limón e quéixase de que a dixestión resultara lenta e ardua, pesándolle como chumbo no estómago. Eu, que adoito probar todo o que se me presenta na mesa polo menos a primeira vez, confeso que non cheguei a catar a carne deste carnívoro por moi pouco nunha ocasión no lugar de Zoó, en terras de Samos. O motivo de non facelo fora que o becho estaba aínda pendurado boca abaixo ao sereno con obxecto de que perdese o bravío.

Segundo a señora que cociñaba naquela casa, de vez en cando apertábao coas mans todo ao longo para que fose perdendo a graxa. Unha operación semellante, aínda que coa posición do animal invertida, á que se di que se fai co congro para que concentre as pequenas arganas na cola.