Un milagre de carballo

Camiñaba máis polo borde da fraga que adentrándose nela. Dende o seu carreiro podíase ver o camiño, tal coma dende este se podía ollar a ela.

Ela era unha Maricarmen que, máis que pasear, enfouzaba as súas pegadas pola procelosa vexetación, envolta nun vaporoso vestido a cores mortos, brancos e rosas con matices ocres, mortos, que facían xogo coa súa embrancuxada face.

Eu, para vela sen que me ollara, agocheime na carballeira existente na outra orela do camiño.

Polo xeito do andar da Maricarmen, eu descrubrín, de lonxe, a cada vegada dos seus trazos, que non era desta terra onde enraizaba a profusa vexetación, que a envolvía de verdes e polo medio deles ela semellaba unha folla de carballo que o vento e o tempo trougueran do profundo outono á primavera na que estabamos.

Maricarmen miraba –ou parecía- ós paxaros, para escoitar o seu canto –ou iso parecía-, e ollaba sorriseira, coma se os animaliños estiveran por alí para lle dicir calquera cousa persoal e para amenizarlle o seu vagar.

Cos tales entretenementos chegou a unha leira na que algunhas xentes remuían -na súa percepción- a terra. A curiosa Maricarmen, preguntoulles a que xogaban. Unha persoa destas xentes, díxolle (traducíndo como mellor puido á lingua bárbara dos impostores) que estaban apañando patacas.

- ¡Que ordinarios! –dixo para si mesma- en París –seguiu pensando ensimismada-, en París –repetiu- “ramassent des pommes de terre”. (Polo visto ela xamais estivo en París, que aló cómenas fritidas).

Seguiu Maricarmen a súa “promenade” polo camiño e atopou cunha señora que alindaba unha vaca e que, sorprendida, abraiada, presenciou e escoitou como a señorita se puxo a falar en castelán coa Teixa. A vaca (marela, galega como é debido) mirouna por entre un ollo gacho, apartou o rabo mansamente (coma se o estivera repenicando) e lanzou unha bosta que salpicou o vestido a cores mortos, brancos e rosas, con matices ocres mortos.

A salpicadura, abondante e graciosa, deulles, ao vestido e á Maricarmen, outros matices vivos, sólidos e xenerosos.
Misteriosamente, a señorita Maricarmen empezou a falar en fermoso galego.

Eu, na carballeira, por detrás dun carballo, pensei:
¡Que carballo, meus!. ¡Manda...carballo! Unha bosta abondante, a tempo e ben botada, fai verdadeiros milagres.