Luns, 9 Parques temáticos
Fun levado hoxe ao Mercado de San Miguel. Preto da praza Maior de Madrid (na imaxe). Fomos xantar tras unha reunión de traballo. O continente é unha xenuína e ben conservada estrutura en ferro e cristal, erguida a comezos do XX. E situado no barrio máis castizo da Villa y Corte. Todo un reclamo, pois. Estética impecable tras a que se intúe un interior non menos gorentoso. "Podemos xantar unhas tapas alí no mercado", suxírennos. E alá fomos, agardando atopar dentro un mercado realmente, ou sexa, un sitio onde un merca produtos e no que, ademais, seica habería algún lugar para os petiscos.
Pero non é así o chic Mercado de San Miguel. Este lugar, xa postos a falar do contido, é, para un, un exemplo brutal de desnaturalización dun espazo histórico. Dentro do San Miguel apenas se pode mercar nada. É unha sucesión de bares e restaurantes con prezos elevadísimos, estética super-güai (unhas cereixas, por exemplo, en forma de pirámide) e por suposto, non atopas un nativo nin por asomo. No Mercado de San Miguel só hai turismo foráneo que anda coma tolo fotografando as tapas e indo de posto a posto a toda mecha para probalo todo.
Despois de tres tapas saímos pasear pola praza Maior. No centro andaban a desmontar unha mostra sobre a industria do motor alemá, e preto dun dos laterais que dá á Porta do Sol atopo pousado no chan un enorme dólar de prata e brilantes; a poucos metros cobraba significado: un home disfrazado dun enorme Elvis Presley agardaba a que os turistas se fixeran fotos con el, e uns metros máis adiante movía o corpo unha especie de cabra tola, outro home disfrazado dun raro animal de cores estrafalarias do que non cheguei a adiviñar a súa verdadeira función...
No último avión da tarde, onde agora escribo estas liñas, vou cheo de medo: medo a que estes verdadeiros parques temáticos anuladores, degradantes, esta arribada en masa dun turismo invasivo, globalizado, de pan para hoxe e fame para despois, poida transformar o noso en todo iso. Cando paseo polo Franco, en Compostela, ollo con temor ao meu redor... E non quero nin imaxinar o mercado de abastos de Santiago se algún día se deixa ir polo doado...
Xoves, 12 Lois para nenos
Asistín a un recital de poesía de Lois Pereiro. Foi na Cidade da Cultura e tocoume integrar un xurado que avaliaba nenas e nenos, escolares, que debían ler, cada un, uns versos do autor de Poesía última de amor e enfermidade. Cando os estaba a escoitar recitando os versos ás veces no límite, na desesperanza, do mundo mancado do poeta lugués, e facíano coas súas voces brancas e cheas de futuros, souben axiña que ese contraste era precisamente o complemento, a forza plena que precisaban os poemas de Pereiro, calquera poesía:
Son un fío solto da esperanza
(...)
Tempo, detente á miña beira!
(...)
Son un relato breve. O final está/
escrito
e todo o que vexo está sentenciado
a sobrevivirme.
Tamén me enorgullecín, unha vez máis, dun país coma o noso que viu nacer e crear e que nutriu a Uxío Novoneyra e a Lois Pereiro, os dous últimos homenaxeados co Día das Letras Galegas. Dous dos grandes poetas das letras contemporáneas..
