De repente, a pobreza

Levounos moito tempo, pero conseguimos crer que eramos un país rico. Procediamos dunha durísima posguerra, e pasamos épocas difíciles nas que nos acostumbramos a traballar de sol a sol e moito máis, sabendo que só podiamos contar co noso traballo para progresar.

Fóra ou dentro do país, traballamos de xeito indescritible. E foron pasando os anos e as décadas, e Galicia atopouse formando parte dun Estado que á súa vez formaba parte de Europa, o occidente privilexiado, onde –como en tempos, doutro xeito- non se poñía o sol.

E puido ser a finais dos oitenta ou dos noventa, cando tomamos conciencia de que pertenciamos ó sector favorecido pola fortuna na sociedade, eramos parte do primeiro mundo, do mundo rico, onde non se facía máis ca progresar.

Eso durou o que durou, pero mentras tanto adquirimos automóbiles cada vez máis potentes. Non só mercamos a primeira vivenda en propiedade, senón tamén unha segunda na beiramar e unha terceira na montaña. O sistema económico do que formábamos parte permitía todo, e non había problema ningún en ir pagando hipotecas, pedindo cretos, plantear ilusións. O sistema permitía todo, e todos formabamos parte do ledo sistema de vida do occidente.

Pero de súpeto a realidade dura veu impoñerse, e o occidenete seguía sendo occidente, pero xa non era rico. Había paises ricos, que traballaban, consumían, creaban riqueza e superaban todas as barreiras. E había paises pobres, que traballaban menos, aforraban menos aínda, e ían vendo como as barreirs se acumulaban diante dos seus ollos.

E os coches puideron correr menos. E as vivendas corrían perigo. E había que apretar o cinto. E o goberno daba bandazos pero ía impoñendo realidades cada vez máis duras, cada vez máis estreitas, ós galegos que seguían formando parte do mundo occidental, pero como case todo o mundo occidental estaban en crise.

Fálase de racionalizar o uso dos vehículos privados polas cidades, restrinxir a circulación segundo as matrículas, reducir o número de edificios oficiais, aforrar enerxía por riba de todo. Os veloces coches que mercamos non poden circular a altas velocidades, as vivendas complementarias son insostibles... hai que restrinxir gastos, porque -está demostrado- somos pobres.

O malo é que esta pobreza viñemos a descubrila nós sós, sen que se nos preparase para esto, sen que os gobernantes fosen tomando conciencia para axudarnos a entender. Fixémolo sós, porque os gobernos non souberon, ou non quixeron, informarnos a tempo.

E neso estamos, en administrar pobreza, en afacernos á pobreza. Seguimos sós nesta tarefa, que a información que recibimos máis que tranquilizarnos, informarnos, sitúanos cada día nun sen vivir, do que tardaremos moito tempo en sair.