Metamorfose

Agora é unha nena. Converteuse nunha nena de oitenta e tantos. Gústalle cantar as cancións que cantaba daquela e lémbraas perfectamente. Como non as lembraba antes de sufrir a metamorfose. Como a unha nena pequena mala comedora, hai que insistirlle e facerlle brincadeiras para que inxira cada bocado. Cada vez que nos ve de novo recíbenos con infantil entusiasmo e chora sen poder disimulalo cada vez que debemos deixar a súa compaña por mor das nosas obrigas. Ela está alí, naquel piso da cidade na que viviu a máis grande parte da súa vida, pero agora non o identifica como fogar seu. Resúltalle estraño. Cando fala da súa casa estase a referir a aquela da aldea na que viviu a súa infancia e primeira xuventude, e por iso case todos os días, pouco antes de caer o solpor, asoma a mirada pola fiestra e faga o día que faga sempre chega á conclusión de que se achega unha perturbación atmosférica, seguidamente consulta con preocupación o seu reloxo e este sempre lle dá unha hora na que urxe poñerse en camiño cara a casa. Cara á súa casa da aldea. Daquela cómpre actuar da mesma maneira que se fai cos nenos que quedaron ao noso cargo por un tempo e reclaman a presenza dos seus proxenitores: distraela para afastarlle a idea.

Fala acotío dos membros maiores da súa familia como se estivesen aínda con vida. Sobre todo da súa nai, á que adoraba -á que segue a adorar- e conta vivencias con ela que o seu terxiversado maxín sitúa no día antes ou no hoxe pola mañá. Ese maxín dos nenos que lles fai confundir a realidade con todo o que lles pasa pola cabeciña.

O peor dese retorno á infancia é que non detén o seu proceso inverso. E xa se sabe, os nenos, canto máis pequenos, máis precisan da atención dos adultos. Canto máis inconscientes, máis posíbel resulta que pretendan acadar o imposíbel. Ela, neste agora máis próximo, ás veces xa non se conforma con dicir que estivo cos seus na súa casa da aldea ou con amagar a súa intención de ir reunirse con eles. Neste agora máis agora, ela vai, ponse en camiño. Non importa cal. Os nenos máis nenos, habitantes máis da fantasía que da realidade, pensan que os seus pasos reais teñen a obriga de levalos ao lugar imaxinado. Ela tamén. Estamos no tempo no que xa cómpre que vaia da man para todo.

Pero así e todo hai algo moi fermoso nesta situación e é que, malia que a súa vida pertence a un pasado xa remoto, sen lugar para o día a día, aínda se emociona abrazándonos e téndonos consigo. Talvez o único contacto que teña co presente sexa ese amor que sente por nós. Algo tan sutil, pero tan forte, que nin a nada pode borrar.