Esta historia é un conto de nadal sen neve, unha historia das que acontecen cada día neses países que nos parecen afastados, pero que en realidade están na fronteira do noso corazón.
Sarina perdera a súa filla había xa uns días. Unha mala hora da semana anterior, cando regresaba do mercado, observou como o lume inimigo o envolvía todo, non puido ver máis que dúas persoas maiores que malferidas se afastaban como podían daquel barrio en entullos fumegantes. Varios días buscando desesperadamente a súa filla Nyka remataron con todo indicio de esperanza e deixárona extenuada e ao bordo da morte. Varias persoas que viñan doutras situacións similares, cominárona a unirse no seu éxodo cara ao campamento de refuxiados na fronteira, pois tiñan a certeza que morrería en moi pouco tempo.
Unha vez alí, foi adaptándose pouco a pouco ás súas condicións de vida, ata que decidiu regresar de novo e reconstruír coas súas propias mans aquela casiña que era o único vestixio espiritual mediante o cal podía sentirse aínda coa súa filla Nyka e comunicar o seu corazón cos pais e avós que lle legaran aquel o seu fogar. Cando xa tiña a maior parte da pedra e madeiras retiradas daquela montaña de entullos, puido oír algo como o xemido dun can no subsolo. Sen descanso algún, continuou aínda con máis ansias a esgotadora tarefa, berrando: cadeliño, cadeliño¡ Por fin unhos ladridos oíronse con nitidez tal, que dun pequeno oco un chucho alegre e deslucido apareceu movendo o corpo contento e nervioso, á vez que ladraba incesante cara ao interior. Sarina notou unha luz no corazón e como toleada escavou ata que as súas mans sangraban, e así ata que moi no fondo, nun oco entre varios cascotes encontrou o corpo da súa filla aínda con vida, que non puido por máis que ofrecerlle un leve sorriso e murmurarlle: ¡levame ate á luz¡ antes de desmaiarse nas súas mans. Con moitos esforzos e coidado, ela foi levándoa cara a fóra. Unha vez alí reanimouna e deulle auga.
A nena foi contando a súa nai, como naqueles días a tivo sempre ao seu lado, sentindo as súas palabras de ánimo e recordando o seu cariño. Y de como aquel can descoñecido, sen saber como entraba e saía, viña sempre a compartir alí con ela a comida que buscaba entre os entullos. Sempre estiveron xuntas como agora o están, e iso salvounos. A partir de aquí seguiron loitando xuntas no país dese mundo que lles tocou vivir e, acompañadas daquel incrible can ao que Nyka chamou Laly, fixeron historia.
