As Festas do 15

As Festas do 15 de agosto estouran aquí en multiplcado folión e xantares moitos, en romarías enfindas no mar e na montaña, casi no ar e na terra, artellando ese festeiro carrusel de novos e vellos tiovivos, onde o “corcel colorado” do reencontro, da conversa esquecida, do baile sempre agarrado de mozas e mozos, de vellos e novos, de forasteiros e lugareños veciños, vencella a todos eles e a todos nós a compás desa Sintonía que, despois de todo, é consustancial coa miga e o cerne que nos define a tódolos galegos, sexa ao longo da” costa verdecente” ou ao ancho do inquieto interior, todos arroubados no berce que arrula o zoar do vento no estío ausente, ou o cordial “queixume dos pinos”, que Deus nos deu e o demo nos queima.
E aí está esa pastoral e urbanita coreogafía, cada ano sempre esperada e cada ano sempre puntual, de tantas procesións que baixan ou soben a Virxe María polos vales e montañas, polas chairas e as congostas , pola parroquia, pola infancia, pola mocidade cando o cura lle abre camiño e non fai o parvo; polas terras dos corenta, dos cincuenta, dos sesenta, dos setenta…e máis anos. Todos con aqueles pendóns, con aqueles estandartes, con aqueles ramos que compraran os antergos e aínda se sacan agora, por eles, por ela, pola Virxe do lugar. Hoxe e a pesar do tempo no que o señor de Augasquentes tén comprobado e avisado: “Ahora que la virginidad navega todavía/ como un barco vacío por oscuros telares/por oscuros devanes y sueños sin sentido/”. O señor de Augasquentes, José Angel Valente. A pesar diso, ou precisamente por iso. Porque no “fervor fondo da Festa esta, alguén aínda puido albiscar que non é tanto axioma o

Daquela, nalgures Festa do Carme mariñeiro; nalgures Festas patronais; en casi tódolos sitios íntimos apertura a algo máis do cotián e novo, aperta indispensable e obligada, por una vez lediciosa, a todos, mentras e cando deixen de repicar as campás. No pobo e co pobo, señor cura e señor alcalde. O mundo xunguido por un costume que ha deixcar de selo, para acadar a forza dunha”ocasión” e dunha fe que nos mova a máis acá e máis Acolá; a saír dun mesmo e “borbollar” bonhomía e boa vecindade nunha “ecumene” e nun “pago” global en absoluto excluinte de nada de de ninguén.