Tes que escoitar esta historia. Ía tempo que non nos viamos. O meu amigo fala levado por unha sorte de urxencia febril. Non sei ata onde se misturan a realidade e a lenda, iso é certo, pero paga a pena oíla. A xente pasa ao noso redor con paraugas e chubasqueiros. Atopámonos por azar logo de meses sin vernos e alí ficabamos, nun café del centro, compartindo un anaco do noso tempo nestes días chuviñentos de xuño que semellan roubados ao outono. Fala ás presas, mais tento escoitalo coma quen oe unha confidencia íntima, aínda que a súa voz ten un ton se cadra un pouco alto de máis, coma se estivese a rifar con alguén. Algún olla cara a nós con estrañeza. A cousa, segundo me di, vai de fútbol, de Fritz Walter... e da choiva. Sempre que chove non podo evitar lembrarme de él. A choiva, confesa, é o tempo de Fritz Walter.
Até aos moderadamente afeccionados ao balompé (eu aínda non aprendín cales son todas as seleccións que han ir a Sudáfrica) débelles soar o nome. A historia do fútbol, di el coma se estivese a lerme o pensamento, tamén está chea de pequenos contos que pagan a pena. O fútbol é importante, meu, insiste, a Roxa é a única que nos pode facer esquecer a crise. A "roxa". Gústame o nome, sóa ben. É coma se unha rapaza de longa cabeleira de lume fora a representarnos aló embaixo.
Alleo ás miñas cavilacións o meu amigo segue ao seu. Fritz Walter, me di, naceu na cidade alemá de Kaiserslautern, en Renania-Palatinado, no ano 1920. Pode que sempre tivese algo así coma un talento innato para o deporte e por iso, sendo aínda un pequeno de nove anos, uníuse ao equipo da súa cidade, no que debutaría oito anos despois. Sempre me producíu certa inquedanza, comenta mentres sorbe un grolo e os seus dedos gabean arriba e embaixo na taza, o feito de que, malia iso, non chegara a acadar a relevancia dun di Stefano, un Cruyff, un Pelé, un Maradona... Se cadra porque o rechamante da súa historia se acha tanto na súa valía humana tanto como na deportiva. Se cadra porque carece dun lado escuro. O caso, continúa, é que Walter mantívose fiel ao seu equipo ao longo de toda a súa carreira e, ao pouco de debutar con eles, xogou tamén na selección alemá de Herberger nun amistoso contra Rumanía. Porén o seu mundo esnaquizou co estoupido da segunda Guerra Mundial botando por terra o que, sen dúbida, terían sido os mellores anos da súa vida deportiva. Foi recrutado polo exército nazi, como paracaidista, e enviado a Hungría onde caeu prisioneiro nun campo de concentración. É quizais aquí onde comezan a misturarse a lenda e realidade.
O meu amigo fai unha pausa dramática convencido da miña reconcentrada escoita. Cóntase que alí contraeu a malaria. Tamén, que xogaba ao fútbol cos outros presos e mesmo cos gardiáns. Até se di que iso foi o que lle salvou a vida, pois, fronte ao sucedido a algúns compañeiros, librouse dunha morte posíbel no gulag soviético porque aqueles húngaros dixeron aos rusos que non era alemán, senón austríaco.
Cando voltou ao seu país reintegrouse ao seu equipo renano e á selección, de novo con Herberger, coma se nada. Cos seus gañou un par de campionatos nacionais. Coa selección, sendo xa todo un veterano, chegou á final da Copa del Mundo do 1954. Pero, a que non sabes a quen se enfrontou alí?. Confésolle que a esas alturas fico intrigado e prégolle que siga. Sorrí. Óllame coas meniñas dilatadas nun xesto de satisfacción inequívoco e di, cun ademán que ten moito de teatral, pois nada menos que coa selección do país do seu cativerio: Hungría. Cómpre dicir que, por riba, non se trataba dun conxunto calquera, integrábao nada menos que o máis soado da súa historia: Bozsik, Czibor, Kocsis, Hidegkuti e o futuro madridista Ferenc Puskas, considerado un dos mellores futbolistas de todos os tempos. Porén, e para sorpresa de todos, gañaron os alemáns e aí comezou o traxecto dun dos, a partir de entón, mellores equipos do mundo, pero iso é outra historia. O caso é que, cando dous anos despois, os tanques soviéticos invadiron o país maxiar e moitos daqueles fenómenos, como Puskas, optaron polo agre camiño do exilio, foi Walter, agradecendo dalgún xeito o trato recibido na guerra, quen lles axudou naquilo que estivo na súa man. Sempre fuxiu desa gloria baleira á que son hoxe tan afeccionados os astros do balón e ata se conta que, no derradeiro da súa vida, adicou parte do tempo a colaborar na rehabilitación de presos. Antes de morrer en 2002 tivo tempo de confesar que a súa fora unha vida de ledicia incesante.
O meu amigo cala. Ollamos cara a rúa. Segue a caer esta choiva teimuda de xuño e a cor plomiza do ceo parece esvaecerse nas grosas pingas que fican penduradas do vidro da fiestra. É coma unha canción de outono en primavera. Penso en Rubén Darío e en Verlaine. De súpeto decatámonos de que o tempo fuxidío de lecer rematou e que xa cómpre voltar ás nosas obrigas sen saber canto vai pasar ata que nos atopemos de novo. Acompáñoo até a parada do bus mentres un refacho de vento ameaza con arrastrarnos igual que follas mortas. Cando chegamos, e a piques de despedirnos, lembro algo: Oe, dígolle, e a choiva...? Que ten que ver a choiva en todo isto?. Ah! Esquecía o máis importante, di ollándome cun xesto de leda satisfacción mentres comproba que o autobús que aparca nese intre diante nosa é o seu, aínda que penso que quizais é só parte da lenda. Contan que cando Walter estivo no campo de presos e colleu a malaria adaptouse á choiva porque era o único que podía aliviarlle as febres e os calafríos. Por iso non só non lle incomodaba ao xogar, senón que ata lle daba certa vantaxe sobre os outros. Unha rapariga de longa cabeleira roxa achégase a pedir lume. Mentres apalpo os meus petos na procura dun chisqueiro, vexo ao meu amigo subindo dun salto os tres banzos do autobus. E...?, bérrolle en contra do meu costume, urxido pola ansiedade, sen comprender o que quere dicir e pensando que ficarei sen coñecer o remate da historia. É a xustiza poética, home!, non te decatas?, me di mentres as portas renxen a punto de pecharse. Iso foi o que lle deu a victoria. Polo visto o día da final do Mundial contra Hungría, en Berna, tivo a compensación por todos os anos de baleiro da guerra: caía a auga a xerros mesmo coma hoxe, mesmo coma facía moito que non se vira nen se ía ver en demasiado tempo naquelas terras alpinas.
