Sentidiño

Estamos afeitos a que os gobernantes, cando o ano remata, apliquen os correspondentes panos quentes e nos desexen a todos un aninovo cheo de venturanzas como se todo dependese da divina providencia.

No caso de S.M. El Rey, todos os anos nos dirixe unha mensaxe chea de boas intencións, evidenciando que reina pero non goberna, clamando -posiblemente no deserto- a unha e outra banda por algo que se ven chamando desde sempre “sentido común”, pero que en Galicia ten unha versión ou vertente moi especial á que denominamos “sentidiño”, tan difícil de definir como de conseguir, especialmente polos que teñen a responsabilidade de nos conducir.

Este ano o discurso foi especialmente axeitado ó tempo, cheo de dificultades políticas, económicas e polo tanto sociais, e a S.M. abogou porque Goberno e oposición tivesen sentido de Estado ou, o que é o mesmo, que estivesen á altura dunhas circunstancias coma estas. E as dúas principais forzas políticas -goberno e oposición- entenden que o Rei ten razón e fan propósito de acomodarse ó necesitado e pedido.

Gostaranos velo, que os políticos teñen pendiente -todos os grupos- unha demostración de achegamento á realidade e á xente, importante e urxente especialmente se temos en conta que segundo o barómetro do Cis os políticos son considerados un problema por parte dos españois.

A primeira preocupación hispana é o paro. A continuación está a economía. E inmediatamente detrás os políticos e os partidos. Problema cando debían ser a solución.

A cuestión é meridiana: Imponse un “sentidiño” xeral por parte de todos os que se dedican á tarefa pública para non alonxarse máis do público, para que o público en xeral os recoñeza como seu, para que a política e os políticos sexan a solución e non o problema.