Mensaxes humanas con formas divinas

Veño observando nestes últimos tempos como o cambio eclesiástico xeracional nalgunhas parroquias chairegas vai convencendo paseniñamente á veciñanza con actitudes e formas máis acordes cos momentos actuais, e non só porque non se quere saber nada do gravame crematístico secular, que iso agrada, senón porque a mensaxe que se pretende transmitir seica é exclusivamente a da verdadeira fe, sen máis, o que para crentes non debe estar nada mal, penso eu. Aínda así resúltame chocante que membros da asociación veciñal de San Xoán de Alba anden a recoller sinaturas coa finalidade de que o crego actual permaneza na parroquia, cando voces autorizadas acláranme que a atención nesta zona é fundamentalmente colexiada e non existe asignación exclusiva. A empatía que semella ter xurdido sen embargo neste caso entre párroco e freguesía evidenciaría a reflexión anterior e xustificaría a medida adoptada.

Ao fío disto, ocórreseme sacar á luz o que dende hai xa tempo tiña escrito para min e até o de agora permanecía loxicamente inédito, non sei moi ben por que.

O 31 de agosto de 1997, arredor do mediodía, fun testemuña ocasional nunha destas parroquias dunha conversa entre varias persoas que comentaban consternados á saída da misa a morte, para min descoñecida naquel intre, da Princesa de Gales. Ignoro aínda hoxe os merecementos acadados por esta nobre señora para espertar sentimentos semellantes entre os contertulios, pero o que me chamou poderosamente a atención foi que ao parecer recibiron tan especial noticia durante a homilía: "Tengo que comunicarles antes de nada una noticia que nos conmovió a todos...". Máis dun inxenuo asistente pensou de súpeto nos dous pescadores de Muxía, galegos e humildes eles, que tiveran a desgraza de morreren por aquelas datas afogados mentres procuraban o sustento diario das súas familias. Pero velaí como a nova estaba máis lonxe e o tema central do sermón dominical xiraba, coma nas revistas do corazón, arredor de monarcas e intrigas cortesás.

Nese momento véuseme á memoria un suceso que, acaecido aproximadamente un mes antes, merece, por manipulador e coincidente no espazo, ser tamén contado. Resulta que veciñas e veciños do lugar foron convidados dende o mesmo púlpito e pola mesma persoa para asistiren a unha romaría a Monte Faro (lugar ao que case toda a xente confundiu curiosamente co Monte do Gozo), para a que contarían co transporte gratuíto a cargo do Concello. Parece que para nada se mencionou quen convocaba tan singular peregrinación, polo que a manipulación cobra se cadra maiores proporcións. O acto sería finalmente suspendido por coincidir no tempo co terríbel asasinato do concelleiro vasco Miguel Ángel Blanco.

"Home, non sei de que te estrañas", dixo cabreado un veciño que, coma a min, non asistira á cerimonia. Tirándolle un pouco da lingua comentou ao respecto que nas anteriores eleccións autonómicas se dixera, tamén dende ese púlpito: "Hoy, como saben, es día de las votaciones. Y es deber de todos ir a votar. El voto es libre, voten por quien quieran. Eso sí, dicen..., dicen las encuestas que hay un partido que va a sacar maioría absoluta y la maioría es buena para todos, por lo que todos deberíamos contribuír a ella...". Sen comentarios.

A verdade é que puidera tratarse de feitos circunstanciais, de boa fe ou mesmo froito quizais dunha certa ignorancia, eso si, interesada; puidera ser, pero é que a historia seguiu a repetirse.

Pasado algún tempo, escoito con atención no mesmo lugar a unha persoa que, cónstame sen mala fe, traslada á audiencia as virtudes do protagonista dos feitos ao afirmar que dende o mesmo palco dos discursos conta algunhas das súas aventuras persoais: “La gente me pide por ahí afuera que hable de mi viaje a México...; allí las cosas andan bastante mal, hay mucha pobreza ...” (México –aclaro- ten 95 millóns de habitantes; tan só 300 familias posúen máis do 50% da riqueza nacional). Coño, cavilo eu, moito cambian as cousas, algunha vez se había estar ao carón dos pobres; supoño que foron a Chiapas! Mais, logo me saca da miña inxenuidade unha señora: “Sabedes unha cousa?, todo iso sonche lerias; ese e máis o outro (?) estiveron, coas costas ben cubertas, na casa dun terratenente que cando vén por acó solta cartos para obras que o inmortalicen”. Non saio do meu abraio. E eu que pensaba que podería tratarse dun deses catro españois que foran expulsados do país americano por organizaren supostamente á poboación indíxena!

Tal vez se podería continuar, pois unhas e outras conversas deron para ir clarexando os ocultos intereses do mensaxeiro. Sen embargo, dende unha óptica construtiva, só se me ocorre, para rematar, que se Xesús, que seica vivía rodeado de pobres e até falaba arameo, lingua dos asoballados, e non hebreo, lingua dos asoballadores, erguera a cabeza e vira a utilización que moitos representantes da Igrexa Católica fan da súa mensaxe, sacaría de novo a xostra e expulsaría do templo aos usurpadores parafraseando seguramente dalgún xeito ao vate Curros e comentando indignado: Se esta é a miña mensaxe, que o demo me leve.

En razón de hixiene ética e democrática, benvido sexa pois o cambio, aínda que dubido que os integristas da Conferencia Episcopal e os seus acólitos vaian estar polo labor.

Vilalba, agosto de 2008