Ollando a lúa, corenta anos despois

Un, que leva case toda a vida como Pedro Chosco (“cun ollo pechado e o outro na lúa”), cre firmemente que hai corenta anos o home pisou a lúa.

Era un americano chamado Neil Amstrong que se movía naquela atmósfera inexistente coa lentitude do que leva cen quilos sobre as costas, que consagrou para a historia unha frase hoxe tópica do gran paso que significaba para a humanidade a primeira visita humana ó satélite da terra.

Contemplei a chegada dos homes á lúa nas Pontes de García Rodríguez, onde estaba de festa maior que daquela o dezaoito de xullo era festa grande no mundo laboral pontés e para todo o mundo hispano.

Aquela fazaña foi a victoria definitiva dos americanos sobre os soviéticos nunha carreira espacial na que todos coidabamos que se xogaban moitas máis cartas que as propias viaxes espaciais.

Catro décadas despois aínda hai quen dubida que os homes pisaran a lúa, coidando que todo puido ser unha montaxe feita nun laboratorio para asombrar ó mundo, e supostos especialistas atopan erros na pegada no chan do pe do astronauta ou no ondear da bandeira nun pequeno mundo onde non hai aire.

A ciencia ficción leva varios séculos especulando con bases estables na superficie luar ou no interior do satélite, con atmósferas artificiais, con achádegos incribles ou, como mínimo, coa lúa como plataforma de partida de viaxes interestelares.

Pero a lúa aínda é case virxe, e unha pisada humana non abonda para que deixemos de mirala con ollos atentos de namorado espacial. É unha lúa nova, agardando por nós. Eu, polo menos, xa estou alí coa vista. Ollando atento a todo o que poida afectarlle.