Diario dun voluntario (III)

DIARIO DUN VOLUNTARIO (III)
José Antonio Trillo Franco

Levanteime cun cansazo e un soño que xa non podía coa miña alma e aínda me quedaba todo ese día e o domingo e só con pensar que ás doce e cinco da noite do día 15 de Setembro tiña que subirme outra vez ao tren “Estrela Galicia” dábanme calafríos.

Antes de ir ao meu posto tiven que pasar polo centro de voluntarios a entregar as dúas entradas que solicitara o día anterior. Non estaba a señora que me atendeu. Devolvinllas á súa compañeira, á cal expliquei o sucedido. Funme a almorzar, pero para quedarme máis tranquilo volvín á oficina a solicitar un xustificante da entrega.

Pero non era momento de lamentacións. Ao chegar ao meu posto, ás nove menos cuartos, xa había algúns voluntarios, comentando que no día de onte houbera un problema entre o noso coordinador e unha persoa contratada pola organización, que dicía que nós, os voluntarios, eramos incompetentes e vagos. Polo que dixo esta persoa, o noso coordinador, Antonio, renunciou.
Ante estes feitos, asignóullenos a outro coordinador. A nosa nova coordinadora chegou sobre as nove e cinco e pasou lista para coñecer os nosos nomes e repartir o traballo. A Mario, Rosa e a min tocounos no mesmo posto. Os tres mosqueteiros, xa que Xosé Anxo non puido vir, volvemos ao traballo, a regular o tráfico.

Ese día houbo unha gran afluencia de xente e máis se esperaba ao día seguinte para a clausúra. Non paramos de traballar. Pero aínda houbo tempo para comentar a incidencia do noso coordinador e de rirnos un pouco coa nosa mascota, un peluche dun rato xigante, que algún neno perdeuno. Colocámolo na varanda e a xente que pasaba asustábase. Nós morriámonos da risa.

Antonia chamoume dicíndome que chegara e que xa estaba acomodada e preguntoume sobre a que hora poderíase pasar. Comenteille que sobre as dúas e media, tres da tarde, que sobre a esa hora quedara con Martín.

Coma se fose unha repetición do día anterior, sobre a unha e cuarto, funme, acabara e pedinlle o correspondente permiso á nova coordinadora. Fun correndo á oficina do voluntario aseeime, e cambieime de roupa, limpei por enésima vez os meus zapatos e deixei a miña mochila en consigna e marcheime a fume de carozo para a cantina.

Chamei a Martín, pero o teléfono tíñao apagado, volvín insistir, descolgou e díxome que xa estaba de camiño. Fixen unha perdida a Antonia, ela estaba comendo e díxome que xa viña en media hora.

Sobre as tres da tarde xa estabamos todos e dispúxenme a ser o seu guía particular. Como coñecía ben os pavillóns máis interesantes, fómonos a Bélxica, Dinamarca, China, Suecia, Filipinas, Illas Salomón, Palaos, Timor Oriental, Tonga, Vanuatu Libia, onde me fixen unha foto co coronel Gadafi e recordo que a Antonia lle encantou os paneis explicativos do pavillón sobre a condución da auga polo deserto. Despois Italia, Suecia, Polonia, para ver, por segunda vez, o seu magnífico documental, que se pode ver nos seguintes enlaces:
(http://www.youtube.com/watch?v=X_YU6IwChB8 e
http://www.youtube.com/watch?v=5qtUwnkF-rA&feature=related).
En verdade recoméndovolo ver.

Despois fómonos a ver os pavillóns de: Arxentina, onde visionamos outro magníficodocumental e onde nos obsequiaron cunha camiseta e unha bolsa; Brasil, Costa Rica, Colombia, onde ofrecían unha degustación de café e, como era gratuíta, había unha gran cola de xente esperando. Logo Cuba, Ecuador, O Salvador, Guatemala, Fonduras, Nicaragua, Panamá, Perú, República Dominicana e Venezuela.

Unha vez finalizado este periplo, fómonos a ver os pavillóns dos países do caribe: Antigua e Barbuda, Bahamas, Barbados, Dominica, Xamaica, San Vicente e as Granadinas, San Cristóbal e Neves, Santa Lucía, Surinam e Trinidad e Tobago, en cuxo pavillón Antonia obsequiounos cunha pequena botella de ron.

Despois fomos a visitar o pavillón de Croacia, Holanda, ambos con magníficos documentais e un recordo dun botellín de auga no pavillón de Croacia; Turquía, onde me deron unha guía turística en CD do seu país; Austria, Malta, Chipre, India, Angola, Hungría, onde puidemos ver os famosos viños Tokaji, era o viño procedente da rexión de Tokaj no Reino de Hungría e é frecuentemente descrito como o viño máis valioso do mundo.

Logo de todo isto estaba rebentado. Eles tamén o estaban e como xa abrira a cantina comenteilles que eu ía cear, pero que antes ía buscarlles uns bocadillos e unhas pezas de froita e, como non, uns botellines de auga. Esperábanme nuns bancos á beira do pavillón de Qatar. Eu funme a cear. Antes de regresar con eles volvín ao pavillón do concello de Zaragoza para adquirir un exemplar do libro Bicentenario dos Sitios, para Antonia, do mesmo xeito que o día anterior fixera con Martín. Para finalizar a xornada fómonos a subir pola Torre da auga, isto sobre as dez da noite.

A Torre da Auga de 76 metros de altura acollía a exposición "Auga para a vida". Logo de escoitar as explicacións por megafonía, subimos a torre por unha rampla de 1200 metros. Grazas que nalgunhas plantas da torre había uns sofás moi cómodos para descansar, xa que os meus xeonllos xa non soportaban máis trajín. Ao chegar á cima, fixemos unhas fotos de recordo e Antonia comprou unha gorra nunha tenda de souvenirs. Descansamos algo e por megafonía anuncióullenos que en quince minutos pecharían as portas, así que a correr.

Unha vez que sairamos da Torre, decidimos saír do recinto da Expo e irnos a tomar algo. Tamén quedaramos con Sergio, xa que estaba de vacacións, na Porta do Carmen sobre as once e media da noite, pero antes fun a cambiarme de roupa ao pavillón. Baixei levando comigo o detalle para os pais de Sergio. Xa estabamos os catro. E propuxen ir a un Pub “The Guinness House”, na Avenida Cesar Augusto, xa que me comentou Mario, que alí, aos voluntarios da Expo, facíaselles un desconto nas bebidas consumidas.

¡Como non! bebémonos cada un a nosa pinta de cervexa, salvo Martín que non lle gusta. Alí estivemos ata da unha da madrugada. Despois Sergio levounos a outro pub e alí tomamos uns chupitos e de alí Martín suxeriu que tiña interese en volver aos locais que visitaramos a noite anterior. Así foi, estivemos de marcha ata as tres da madrugada.

Cando finalizamos a “marcha” por Zaragoza, fomos en taxi a acompañar a Antonia ata o seu hotel, na Praza do Pilar, logo baixeime eu e despedinme de Martín e de Sergio.

Ao chegar ao pavillón, me dí conta de que a roupa apestaba a tabaco, deixeina sobre a cama e funme a duchar. Xa me quedaba só un día como voluntario.

O domingo 14 de setembro chegou e con el o último día da Expo, o último día como voluntario, sinceramente dábame pena finalizar a miña estancia alí. Logo de ducharme, fixen o bolso, recollín o meu despacho de billetes e revisei se me deixaba algo. Marcheime
cargado como un burro, collín o Expo Bus número 8 chamei Antonia e comenteille se podía deixar o bolso no seu hotel, ela contestoume que si e fun arrastrando o bolso pola Praza do Pilar e despedinme. Ao chegar á oficina de voluntarios xa “descarguei”, por última vez a mochila na consigna.

Ese día, logo da reunión matutina, fómonos cada un para os nosos postos, os meus compañeiros, salvo Rosa (que lle chegou unha amiga de Alemaña e pedira o día) e eu fómonos para dársenas e alí estivemos ata as doce, cando a afluencia de xente cesou e díxollenos que se podiamos repartir noutros postos. A min asignóume para axudar coas cadeiras de rodas, entregando unha cadeira por peticionario.

Mario e Xosé Anxo foron como voluntarios para a Cabalgata do Sol. Cando finalicei a quenda fixémonos unhas fotos de despedida. Bicos, abrazos, intercambio de direccións postais, para enviarme unha cinta de vídeo coa entrevista que TVE en Aragón fíxonos o venres anterior e electrónicas e teléfonos. Unha vez finalizada a miña xornada fun a ver devandita cabalgata, xa estaba finalizando, pero o que vin foi marabilloso.

Percorrinme o recinto con dirección á saída do persoal e deume moita pena terminar e algunha lagrimita saíu dos meus ollos.

Como sempre ao chegar á oficina de voluntarios, pedín a miña mochila, cambieime e despedinme da señora da consigna e lle dí as grazas pola súa amabilidade.

Acto seguido funme a comer por última vez á cantina e, como non, a pasar polo control de seguridade, ese día algo máis exhaustivo pola visita de SS. MM. os Reyes de España, para a cerimonia de Clausura da Exposición Internacional.

Cheguei á cantina, agardei a miña quenda, elixín do menú o que me apetecía comer ese día e, cando vou pagar coa miña credencial, dinme que non teño crédito, que me caducou. Informáronme que se quería reclamar fose ao centro de voluntarios a presentar unha queixa. Paguei a comida, non me quedaba outra, pero o momento de alegría vivido antes, tornóulleme en enfado.

Unha vez que descansei algo, saín por última vez do recito da Expo e dirixinme á parada do bus. Estaba o Expo bus número 8, collino e baixeime á beira das murallas romanas. Martín e Antonia estábanme esperando, comendo tranquilamente nun restaurante da Praza do Pilar.

A Antonia fíxolle o encargo de comprarme un cachirulo de Teruel, na tenda “o Torico”. Tamén comprara dous máis, un para ela e outro para Martín.

Ao terminar para comer, fomos visitar por última vez a Basílica do Pilar e comprar algunhas cintas máis. As cintas que eran un anaco de seda duns 40 centímetros por 2,5 centímetros de ancho, na que está impreso un debuxo xeométrico equivalente á altura da Virxe, 36,5 centímetros.

Fómonos ata o hotel onde pasara a súa estancia Antonia, para recoller o meu bolso, as súas pertenzas e un agasallo que me trouxo, un morteiro de mármore de Macael.

Avisamos a un taxi, pero tardou o suficiente para habernos posto bastante nerviosos, porque Martín tiña a saída do seu tren en media hora. O taxista, informounos que se cortaron varias rúas por culpa da visita real e que había atascos por toda Zaragoza. Pedímoslle que se dese présa en chegar á estación de Delicias. Chegamos cinco minutos antes de que partise o tren con destino a Valencia Nord. Despedímonos no taxi e Martín saíu correndo cara ás plataformas.

A Antonia aínda lle quedaba unha hora e aproveitámola falando nunha das salas de espera da estación. Un cuarto de hora antes, despedímonos e ela baixou ás plataformas.

Regresei para a sala de espera e agardei por Sergio que, logo de media hora, veume a buscar co seu irmán Jorge no coche deste último. Chegamos á súa rúa, Condes de Aragón, subimos ao piso dos pais de Sergio para saudar á súa familia e descansar un pouco.

Despois fómonos a cear a un restaurante que coñecía Sergio e pedimos unha táboa de ibéricos, xa que me apetecía moito comer un bo xamón ben curado. Ao terminar para cear, Sergio propúxome ir ver os fogos artificiais da cerimonia de clausura.

Fómonos ata o Hospital Clínico Universitario “Lozano Blesa”, a unha das súas últimas plantas para poder, desde alí, ver unha magnífica panorámica nocturna da cidade e, como non, os marabillosos fogos artificiais.

Ás dez e cuarto empezou o espectáculo pirotécnico que durou nada menos que corenta e cinco minutos. Indescritible, foi a palabra que mellor os definiría.

Ao termo, sobre as once da noite, regresamos a casa de Sergio e o seu pai, algo nervioso, levounos, con toda urxencia, ata a estación intermodal de Delicias, xa que o meu tren saía ás doce e media da noite.

Chegamos sobre as once cincuenta. Sergio axudoume a levar asmiñas cousas ata o control de seguridade. Alí despedímonos ata o eu regreso a Coruña.

Estiven esperando ata que nos paneis informativos apareceu a plataforma onde quedaría situado o tren. Unha vez anunciado a súa chegada, o control de seguridade permitiume baixar ás plataformas, previo paso das miñas pertenzas polo control de raios X.

Cando chegou o tren, fun correndo a buscar o meu vagón, o cal atopábase na cabeceira do tren.
Subín, busquei o meu asento, coloquei as miñas cousas e quedeime profundamente durmido.

EPÍLOGO
Hoxe finalizo de escribir este diario. Logo de narrar os meus nervios anteriores a que fose admitido, logo de ser admitido e, como non, as miñas experiencias nos oito días que estiven de voluntario, síntome feliz de participar en devandito evento.
Conteivos esta historia, a miña historia. A uns, que sexan voluntarios, sucedéronlles cousas parecidas, a outros lles parecerá un conto, pero o que é certo é que isto é o que vivín.
Ao recordar esta experiencia, véñenme moitos momentos alegres e de gratitude aos meus compañeiros de grupo, aos meus amigos que, coa súa presenza ou desde a súa ausencia, sempre me apoiaron, porque o que é certo é que eses oito días vividos en Zaragoza, enriquecéronme máis como persoa. Sentinme como unha peza, aínda que minúscula, dentro dunha gran máquina que tiña que estar perfectamente coordinada e engrasada. Volvín a vivir a experiencia de ser voluntario e recoméndoa. Non só por ver o evento en cuestión, senón por sentirse útil, vivo e de dar algo de ti aos demais.
Planeaba xa contar esta experiencia, para ter un recordo por escrito e indeleble, dun marabilloso recordo. Quizais nunca saiba canto cambiou a miña vida por escribir esta historia.
Non teño máis que dicir, salvo ¡¡¡GRAZAS!!!.
Grazas por ler a miña historia, grazas aos meus compañeiros de voluntariado, grazas aos meus amigos e grazas a ti.