Estimado conselleiro:
Non hai moito escribinlle unha carta aberta ó teu presidente, na que lle expuña as razóns polas que eu consideraba que a liberdade lingüística é incompatible coa responsabilidade histórica que un gobernante galego cando voluntariamente decide adquirir o compromiso de gobernar- debe ter co idioma que ó longo dos séculos foron forxando, e non a capricho -coma o ferreiro- xeracións tras xeracións.
Permíteme agora que te elixa a ti como destinatario. E permíteme, de paso, que te tutee, aínda que non nos coñezamos. Asento isto na caste de ourensanía que ámbolos dous portamos (a túa do Ribeiro de Avia, como di a cantiga, e a miña de onde o mundo se chama Celanova, como dixo o poeta), así como o feito de que es o máis novo dos dous.
Decidín escribir esta misiva logo de ter visto nos medios de comunicación cómo ó longo da semana te reuniches cos responsables de dúas asociacións que por arte de biribirloque (ou se cadra porque andades dando paus de cego na borralla, crendo que así ides apagar o incendio que vos alampou) elevastes ó rango de interlocutores institucionais de dous idiomas que non son deles, senón de NÓS, dos que os falamos a cotío, utilizando nós si, non vós- o que nos pete e nos dea a gana segundo cómo e con quén exerzamos o nobre e saudable oficio da comunicación.
Escríboche, pois, para solicitarche formalmente unha reunión no nome da Asociación de Veciños de Amoroce (parroquia na que resido) porque temos o mesmo dereito cá Mesa ou ca Galicia bilingüe para debater contigo sobre as medidas desprotectoras que tendes tomado respecto dun idioma que forxou na nosa microtoponimia coma o ferreiro- palabras tan propias como Campelo, Cortiña, Sampil, Cachiquimbra, Rial, Barreiros ou Casal, que é onde se asenta o Camposanto que garda a memoria dos meus avós e dos avós dos meus avós.
Eles foron os que crearon estas palabras e vós non tendes ningún dereito a borralas da miña memoria por moito que gañedes ducias e ducias de eleccións.
