Brindos a Teixeira

A Montaña non é monte,
tal que se entende ó falar.
Como te envexan, Teixeira,
no teu niñar do horizonte.

Brindo a Noceda e Vilela
irmanadas en parroquia.
No Courel da donosura,
xuntas nunha mazaroca.

Feita nunha só puntada:
¡Teixeira, que ben, Teixeira!
Vénme ás mentes o alalá
que cantaba a costureira.

Cosido, coso seguido,
ganduxo a fío de liño.
Mira o queiras, moreno,
non perdo ningún sentido.

Se naciches en Teixeira
has dicilo polo alto.
Todos terán entendido,
que eres persoa de trato.

Brindei, Teixeira, por ti.
Para ti, para O Courel.
Con traza de carpinteiro,
abancado, e nun papel.

Despacho, brindo e remato
co cantar da costureira:
O meu galán, máis galán,
terá que ser de Teixeira.