Falei en Fonmiñá, con Vilma Cabodevila Val

FALEI EN FONMIÑÁ (A PASTORIZA) CON VILMA CABODEVILA VAL, SECRETARIA DE AGRICULTURA NA NOVA EXECUTIVA GALEGA DO PS de GALICIA-PSOE

Caía miudiño en Fonmiñá. Era unha chuvia en fíos, que chegaba á terra como se non quixera ferila. Mirei á fonte, ollei a Vilma e, por un momento, pensei que tiña cabo de min á fada das augas da fonte.
Era Vilma Cabodevila Val, da Casa de Andreo, aldea de Arribas, da parroquia de San Martiño de Corvelle (San Martiño dos Cucos), A Pastoriza.
“Quero contribuir a sair dos malos tempos. Quero sumarme á forza das miñas compañeiras e compañeiros para conseguir que o esforzo non recaia nas costas dos desfavorecidos. Teño un sentido social da vida e do mundo. O meu mundo é A Pastoriza e Galicia e despois o que sexa”.
Escoitei a Vilma e oin cantar ó cuco na Pastoriza, na banda de Corvelle.
- E dime, logo ¿qué hai que facer para salvar ó sector lácteo?
- Verás, levo dez anos na Cooperativa O Pereiro, de Meira; coñezo ben os problemas dos sectores agrícolas e gandeiros. E non só polo meu cargo de xerente, senon por ter nacido hai 34 anos, mergullada na agricultura e na gandeiría. É prioritario regular as entradas de leite do exterior. Hai que salvar ós sectores lácteo e gandeiro con imaxinación.
Vilma ten un mirar aberto, claro e sinceiro; ilusionado e decidido. Rematou a carreira de empresariais aos 22 anos, traballou no Grupo Tojeiro, en San Luis, na Coruña. Actualmente é concelleira do PS de G-PSOE na corporación muncicipal de A Patoriza, presidida polo seu compeñiro de partido, o Alcalde Primitivo Iglesias. Fágolle outra pregunta.
- E, Vilma, como poderás compaxinar tantas responsabilidades:
dona na Casa de Andreo, nai de Brais, fillo de catro anos; concelleira, xerente da Cooperativa O Pereiro e Secretaria de Medio Rural no comité galego do PS de G-PSOE. Son catro responsabilidades de moito respecto.
Son, por certo; pero téñoas asumidas perfectamente. Entrégome a miña familia, a miña casa o meu neno, ó traballo municipal, o meu labor de xerente e, por suposto, ó cargo na secretaría. É unha satisfacción, xa che digo, contribuir ao rexurdir da agricultura e da gandeiría do meu país; da miña terra. Sei que é posible e ímolo conseguir entre todos.

Mireina sorprendido. Vin os ollos de Vilma e o seu sorriso. Percibín seguridade e decisión. Unha áurea, case imperceptible, como un redondo arco da vella, abriuse o seu arredor. Xa non sei se estaba a escoitar a Vilma, da Casa de Andreo, de San Martiño dos Cucos, ou á fada de Fonmiñá. Ollei o seu cabelo negro, ollos de mel abelá e unha face serena e segura. ¿Era Vilma? ¿Era a fada da Fonte? ¿Era todo iso na mesma persoa?. Unha avelaíña andou por onda a súa cabeza. Cantou o cuco tres veces por San Martiño e pola banda de Pousada. Mirei a Primitivo; na face do Alcalde estaba a dibuxarse o sorriso de quen sabe que Vilma e quen de facer milagros. Outro cuco cantou nun dos salgueiros dun río que empeza a medrar. Daquela, nese momento, souben nidiamente, que Vilma Cabodevila Val, ten a forza, o saber, o instinto de muller e os azos para trocar o difícil en posible. Despedinme de Vilma ao pé da Fonte de Fonmiñá. Funme co corazón alegre. Esquecín de todo: dos bancos, das empresas lácteas e de quen as inventou. Xa non sei se hai crise ou se ésta é, soamente, un dicir que rúa de voz en voz. Para amolar. Só por iso.