Unha estaca de Castiñeiro
Virei o caxato que me tiraron a traizón. Se non chego a cometer tal acción, ó mellor quedaba no sitio. Máis que caxato semellaba unha estaca. Unha estaca de castiñeiro. Non sei quen me pode querer tan mal. Non me importa que me rifen ou que me chamen a atención, pero que me tiren obxectos duros a traizón é algo que non asimilo moi ben.
Intentei buscar ó causante do lanzamento e tan só atopei silencios e ausencias. Mesmo lles preguntei a veciños e amigos e non me souberon dar razón. Algún incluso deixou asomar un sorriso burlón. Seguro que pensaba que eu estaba a esaxerar. Enténdese que hoxe ninguén lanza estacas para facer mal. Hoxe úsanse pistolas ou granadas ou drons ou mísiles, armas de certa sofisticación.
Porén, eu tamén vou ó clásico: que me armo de fouciño por se me atopo de novo con ese malnacido. As pistolas son ruidosas e... para que chamar a atención? Tampouco o inimigo se quixo dar a descubrir; usou a estaca, que é máis silenciosa.
Percorrín os montes dos arredores por se o tipiño se escondera entre os toxos e codesos ou entre as xestas e silveiras. Mesmo cheguei a mirar na presa do Segundo por se se acochara entre as carrancoñas dos amieiros que dan ó río. Nada; por alí só escoitei o ruído das augas ó verter a presa, a vaira e algún que outro piar de paxaro. Todo o demais era silencio. E ausencias.
Non obstante, sigo contento por desviar o caxato que máis ben era estaca ou tranca que alguén me lanzou a traizón. Puiden quedar no sitio. Emporiso, aquí estou; podo contar o conto. Conteino.
