As ansias de tocar
El quixo berrarlle a ela desde a distancia; de que non necesitaba tocala para amala; que a el lle bastaba con soñala. E el soñouna baixo a transparencia dun camisón branco ata que notou que o desexo ía máis alá do propio pensamento. El non a tocou, pero viu como as caricias lle puxeron o pelo coma a seda a ela, e como el se encheu de emoción ante tal situación. El non precisou tocala para saber que un ruxerruxe de anhelos lle furgara nas entrañas. Ela deixou que a súa figura se reflectise no brillo dos ollos del. El soñou con arrincar cos dentes ese camisón branco.
A distancia freou os sentimentos físicos, pero non foi quen de deter as ansias de tocar, de acariciar, de aloumiñar as sensacións de cobiza, de envorcallarse sobre unhas sabas brancas ata que estourou, que rebentou o arrebato, o clímax. No remate, as pingas de suor baixaron, mansiñamente, polas peles quentes, húmidas, esgotadas.
El soñou que lle tocaba aínda que non lle tocase. El soñou que a amaba desde a distancia. El soñou que a bicaba baixo a transparencia do camisón branco. Ela deixou que el soñase. Ela mesma non foi quen de acelerar o tempo; incluso tamén desexou que este se detivese, que a felicidade chegase, moitas veces, sen présas e envolto entre sabas brancas de flanela.
Ela e el, el e ela amáronse en silencio. Sen tocarse. Deixando que a apetencia, que o anhelo bailase e berrase polas asaduras das súas existencias. Non fixo falta tocar para alcanzar o ceo, cando a felicidade estivo (e está) dentro do seu propio universo. El non lle tocou, e amouna coma nunca. Ela deixou que a emoción lle enchese o peito.
