A vida ten o seu aquel
A música de violín da Lista de Schindler furga de tal maneira que chega incluso a mancar. Coma o sol cando asoma con forza. Hoxe non asoma. Hoxe, ós cachos, chove. E moi de cando en vez algún raio de sol si que aparece, pero nin tan sequera presta. A Chavela Vargas deulle moito a vida e a min tamén me deu de todo. Como a todos. A vida, por moi pobre que sexa, ten o seu aquel. Bo e malo. Pero de todo.
Rebento de ansiedade ante un formigueiro que proe e ante unha figura que se reflicte nun espello. Mesmo ante un simple escaparate. Para máis carallos, o violín de Itzhak Perlman segue dálle que dálle furgando no meu intelecto, na miña ansia. Case é mellor contemplar o movemento das nubes negras que non tardarán en deixar asomar a tormenta.
Se chove que chova; a vida de Chavela Vargas foi moito máis alá dunha simple canción. Máis alá das cancións hai momentos de silencio e de berros atravesando o meu propio universo. Ese universo polo que viaxo nunha nave espacial de cor vermella. Ou azul. Ou branca. O arco da vella deixa ver catro cores máis. Cada quen que escolla o que máis lle pete. Eu alucino en cores e soño cun ramo de flores... de toxo.
Sae un novo raio de sol que nin quenta, pero molesta. Non deixa ver máis alá das cordas do violín e da voz da Vargas. Hai voces que, a maiores de oílas, de escoitalas, vense. A de Chavela Vargas máis que ningunha. Quen puidera ser verso musical nun baile de desexo e nun momento de gozo. Neste caso, quizais o violín de Perlman se volvese melancólico, sentimental, único.
