O seu universo propio
Alí estaba ela, asomada ó balcón, para contemplar como se deitaba o sol. Alí estaba el, sentado á sombra dun castiñeiro, para observar e admirar o pelo dela. Alí estaban os dous, nunha distancia considerable, que tan só podían mirarse. Mirábanse. Sen parar. Intensamente.
Ela deixaba que sobre a pel dos seus brazos se marcase a varanda do balcón. El deixaba que sobre as súas costas se cravasen con forza as cascas do castiñeiro. Pobres inocentes; nin se
decataban de tales marcas nin de tales presións. Os dous estaban deixando pasar o tempo porque, aínda que se quixeran dicir algo, a distancia tan só se podía percorrer a berros. E non procedía. Ademais, ós dous gustáballes ese silencio.
El si que berraba por dentro. Ela, como intuía que el estaba berrando, escoitaba co pensamento. Os dous fixeron en por si o seu propio universo. Ela quería meterse dentro. Porén, tal instante quería que fose eterno. El quería marchar mentres houbese claridade no ceo. Porén, a situación estaba a deixalo sen alento. Os dous vivían con ansiedade o momento.
Ela notou como unha pinga, que non era de orballo, baixaba pola súa meixela. El, desde a distancia, viu un pequeno escintileo e soubo o que era. O seu nó da gorxa subiu e baixou, e os latexos quixeron rebentarlle o peito. Xa case era noite pecha. Os dous, a un tempo, deixaron escapar un berro seco. Ó momento, todo quedou en silencio.
Ela pegou a volta e meteuse dentro. El ergueuse de xunto ó castiñeiro e marchou correndo. Os dous rumiaron os anhelos. Os dous remoeron os desexos. Os dous formaron un universo. O seu propio universo.
