No compás de espera
Alporicei o galiñeiro de tal maneira que pensei que saía escaldado. Entrei no bar e canteille as corenta a un grupo de energúmenos que estaban ó pé da barra. A reacción case foi lóxica. En principio, miráronme de mala maneira e non tardaron en dar uns pasos cara á adiante. Non achantei. Aínda mellor: esbardallei máis forte. Eles tamén recuaron un pouco. Pensarían que se me puña tan farruco, ó mellor era por algo. A verdade é que, por dentro, tremía coma un vimbio. Quíxenos entrar cunha broma, pero o asunto víase que non estaba para tal.
Houbo un compás de espera no que, eu, non sabía se seguir coas arroutadas e, eles, intúo, que non saberían se merecía a pena que o caso se puxera moi feo. Pensarían que lles podía saír respondón. Eu si xa sabía que tiña que frear coa miña verborrea, se non quería que a broma se saíse de nai. Non me quedou outra que, nese compás de espera, pensar á velocidade dun alustro a forma de reconducir a situación.
Eles seguían a mirarme con caras de poucos amigos, pero, iso si, xa recuaran o suficiente como para apoiarse outra vez na barra do bar. Dei un paso adiante pero desviando un chisco a dirección cara ó final do mostrador. Notaba e vía como me seguían as olladas. E xusto cando un deles empezaba a abrir a boca, eu fun máis rápido e berreille ó camareiro que nos puxera unha ronda a todos. O que abría a boca cerrouna por completo e os xestos das súas caras suavizáronse tanto que, algúns, xa empezaron a falar entre si e eu acabei por chegar ó recanto do mostrador. Recoñezo que si achantei para que a cousa non se puxera tan fea, que mesmo podía recibir unha malleira. Paguei e despedímonos cuns simples adeus.
