Ano novo, vida nova
Ano novo, vida nova. Pois si. Noto e vexo que son outro. Non son o de antes, o de hai uns días. O peor de todo é que nin sei como me chamo, nin sei de onde son, nin sei onde vivo. Pregunteille a algúns quen era eu e dixéronme que non me coñecían. Dun ano para outro cambiei tanto que non sei en que me convertín, en que mudei.
Sei que antes escribía versos sobre follas dos loureiros e agora escribo teatro sobre panos vermellos. Dáme que son carpinteiro de pesebres para becerros e, como segunda actividade, un contacontos merdeiro. Claro que isto son intuicións que practicamente non proceden, porque o cambio na miña vida foi tan brusco que penso que nada é real. A ver se vou estar soñando!
Non, non estou soñando. Fago actos que facía antes (tomo café, escribo -aínda que agora mesmo non é teatro nin poesía-, vexo como chove, escoito o ruído dos coches, etc.), pero o gran problema é que sei que non son o que era. Que son outro. E non consigo atoparme con ninguén coñecido para preguntarlles polo meu nome. Para máis aquel, ando sen documentación. Aparecín da noite para a mañá no corpo dun estraño. No meu mesmo corpo, pero sentíndome tan estraño, tan alleo que sigo dicindo que son outro.
Ano novo, vida nova. Antes goldraba os ríos dunha beira á outra e agora pásoos deslizándome polas gallas dos amieiros coma un Tarzán sen taparrabos. Antes sentíame can de palleiro e agora son gavela de toxos para estrar o cortello. Ano novo, vida nova; e a miña está encerellada, enleada, enredada nun feixe de pensamentos, de incertezas. De descoñecemento. Non son eu. Son outro. Ano novo, vida nova.
