O acubillo dos desamparados
O can ladra desde o outro lado do río. O lobo oulea no alto dun outeiro. Eu berro detrás duns codesos para que tal berro se espalle polos lameiros. Queda pouco para que sexa noite pecha. Ergo a cabeza e contemplo a claridade da lúa vella. Entre o ladrido, ou ouleo e o berro asoma o ruído para impoñerse sobre o silencio.
Á beira do can está ela. Arrodeando ó lobo tan só hai xestas. E comigo o lusco fusco acariña xa a miña testa. Desde a distancia véxoa, desde a distancia síntoa e desde a distancia non me queda outra que quedar en silencio para escoitar as miñas propias palpitacións.
A noite xa está pecha e todo, de súpeto, quedou en silencio. Racheino axiña con outro berro. Un berro que alporiza a conciencia dun pensamento. Ó mellor era un sentimento. Un berro que espantou ó propio silencio. Un berro que espertou o sentido dela. Moveuse... co can á súa marxe. Intuín que o lobo non tardaría en oulear de novo. Ouleo ó momento. A noite empezaba a ser o refuxio, o acubillo dos que viviamos en desamparo.
Ela cruzou a pasarela das Mestras. Eu botei a correr para poñerme á súa beira. Sorriu. Sorrín. Ladrou o can de contento. Ouleo o lobo cheo de afliximento. E eu, por esta vez, quedei en silencio. Menos mal que entre os ladridos e os ouleos non se oían os meus latexos. Entramos na vila de Baños de Molgas baixo a claridade da lúa vella. Era noite pecha. O can deixou de ladrar. O lobo goreceuse na súa tobeira. Ela e eu mirámonos con toda a inocencia.
