Bosques, moito máis que madeira

Se preguntas ao negocio da madeira, os bosques son monocultivo de árbores exóticas. Para unha pega, un bosque limpo e ordenado sería unha interminable silveira con doces e saborosas amoras. Nos montes, soñan as bolboretas, debera haber praderías cheas do almíbar das flores.

O bosque é a placenta da vida ameazada pola tala indiscriminada das árbores, incendios propiciados polo cambio climático e a estupidez humana.

Apélase á limpeza dos bosques, á eliminacion da 'maleza' para previr incendios forestais. Pero a maleza non é mala, cumple unha función no medio. Os expertos en ecoloxía defenden o monte 'sucio': taracea de árbores, herba, flores, arbustos, bacterias, silvas, bicharada miúda fungos, auga, que fai posible a vida multiforme e a beleza das paisaxes.

O bosque éche infinita diversidade mentres que o monocultivo comercial é plantación. Non é a maleza a que ameaza ao bosque senón as piromanías de locos, malvados cheos de autoodio, inconscientes que queiman a propia casa. Sen a cuberta vexetal estes ecosistemas rebordantes de vida, son fráxiles.

O bosque é un infinito agasallo gratuíto: madeira, enerxía, combustible, comida, fungos. Tamén auga, osíxeno, aire puro, silencio, paisaxe. Protección fronte ás catástrofes, esponxas nas enchentes, reserva de organismos e infinitas especies vivas, insectos, vertebrados. Pero non se pode concibir a natureza en función das necesidades e apetencias de recursos que necesitamos. Os tempos da natureza son máis pausados que as présas dos gargantúas humanos.

Ao contrario que en países da UE sensibles a valores medioambientais e que apostan por especies autóctonas, as especies que se plantan aqu-i son exóticas. Xa non quedan bosques primixenios onde vida e morte sementan máis vida. Os nosos bosques son máis pobres, con menor biodiversidade, é dicir, máis fráxiles. O eucalipto que devora auga e propaga lume medra dun xeito explosivo polo abandono do rural e porque da cartos. E iso é bo. O malo é a desorde na ocupación do territorio.

Maltratamos o medio desadornándoo de vida. Somos autores do noso empobrecemento, e tamén a súa esperanza. Queimamos os bosques pero como Sísifo estamos condenados a replantalos. A aposta polas árbores, a auga e a maleza axuda a frear a perda de biodiversidade. Soan atinadas as palabras de Castelao: "Vale máis unha terra con árbores que o ouro nos bancos", aviso necesario contra os maltratadores da natureza onde a máquina de talar morde máis rápido que a conciencia ecolóxica. Somos anxos e verdugos, unha suma de voces a favor das árbores, auga e bolboretas, humanos e pradarías, silvas e maleza, paisaxe e vento, fungos e flores, insectos e paxaros. Os bosques son moito máis que madeira.