Á sombra dun carballo das mestras
El propúxolle a ela dar unha volta polos confíns do universo. Ela mirouno de esguello e díxolle que, mellor, sentarse baixo un castiñeiro das Costelas. Aínda que ó final sentaron á sombra dun carballo das Mestras.
El quixo recitarlle varios versos dun poema. Ela que, mellor, imaxinarse navegando na Perla Negra. E os dous navegaron polos mares e océanos da inocencia; baixo raios de sol e lóstregos de tormenta, ó bambán das ondas e sobre a inercia do desexo.
El botou a man ó peito para que non se lle escoitaran os latexos. Ela deixou asomar un sorriso no que se podía ler certo anhelo. Os dous furgaron cos pés na terra coma se foran dúas almas en pena. Tan só eran dous seres cheos de candidez e ansiedade de subirse a unha nube branca e de soñar baixo a lúa chea.
El faloulle de cando o tempo se detiña... ó vela. Ela rosmou con rubor, pero coa emoción enchéndolle as veas. Os dous miraron, de socate, para as estrelas. Sen que se deran conta, era noite pecha.
El suxeriulle volver por onde viñeran. Ela, agora, era á que lle apetecía que, el, a levase polos confíns do universo. Algo cambiara nesa tarde queda, nesta xa noite pecha. El debuxou sobre a cortiza, sobre a casca do carballo a Perla Negra. Ela non tardou en subir á carabela. E os dous, xuntos, navegaron polo tempo, polo universo das letras. El mirou para ela. Ela sorriulle a el. Os dous deixaron As Mestras.
