Cos lobos de Kevin Costner
Bailei con lobos na película de Kevin Costner. En nunca tal me vira. Foi John Barry o que me dixo que me puxera a bailar sobre os seus temas musicais. Bailei por entre os cactos do deserto e por entre os ríos e penedos do Far West. Os lobos, por suposto, non tardaron en ser amigos meus. Eu son fácil de levar.
Foron os lobos os que me deron a entender de que non me metese cos indios. Que non tiña porqué. Que eran boa xente e que, por iso, eran acosados e perseguidos.
Ás boas xentes sempre se lle buscaron as pulgas, as beiras. Eu, como son de bo corazón, fíxenlle caso ós canis lupus e seguín a bailar baixo a batuta de John Barry.
No medio do baile xa era tan amigo dos indios coma dos lobos, polo que Kevin Costner tivo que cambiar o guión. Sentinme libre coma o vento e durmín moitas veces baixo as estrelas. Os indios chamábanme irmán e os brancos, traidor. Os lobos lambíanme as mans e a cara.
Na realidade chámome Secundino Galpón, O Famento. Son fillo de Corona e Samuel, Os do Outeiro. O alcume xa me vén de bebé; seica non deixaba a teta da nai nin a goma elástica do chupete. E como famento que son quixen probar todas as comidas do mundo. Tamén o que comían os indios. De aí que estea bailando cos lobos de Kevin Costner.
A pesar de que nunca me vexo saciado, farto, non chego ós 60 quilos. Quizais esta sexa a causa de que lle caera tan ben ós lobos. Como ían perder o tempo rillando os ósos! Fixémonos amigos e penso que foi a mellor solución. Agora, como visto e calzo coma os indios, nótaseme máis a osamenta. É igual, eu sigo bailando cos lobos de Kevin Costner.
