Para dar que falar
Señores do xurado, declárome inocente da culpabilidade que me queren impoñer. Eu nunca usei o fouciño para matar a ninguén. As veces que cheguei a usalo foi para rozar nos toxos nunha poula do Carril e nos comunais do Medo e de Pinouzos, pero nunca para segar cabezas. Por certo, segar ségase coa gadaña. Esta, si, tamén a usei moitas veces (máis incluso que o fouciño) para segar a herba en tantos lameiros que sería eterna a súa enumeración.
É verdade que unha noite saín polas rúas de Baños de Molgas co fouciño na man e, si, certo, coa intención de cortar cabezas (nunca de segalas), pero os veciños, ó verme as intencións, fuxían á velocidade dos lóstregos ou coma cans con vincha ó rabo. Señores meus: os veciños de Baños de Molgas non son parvos.
Fóra desa pequena arroutada, son incapaz de matar unha mosca. Se ata era incapaz de darlle coa vara ás vacas e moito menos aguilloalas. É máis, unha vez, arando, caín na conta de que suaba a cachón. Por que? Porque estaba a empurrar eu máis no arado ca elas... para que non sufrisen, para que non padecesen. E se pensaba que sufría desa maneira a xunta das vacas, como o levaría o pobre burro, que tiraba só (Dicir que cando vendemos as vacas, durante algúns anos aínda labramos as leiras co burro). Deixade voar a imaxinación e saberedes que a miña suor xa non era a rego... era como unha mangueira de bombeiros sufocando un incendio. Señores do xurado, se son un cacho de pan bendito. O asunto do fouciño era tan só para dar que falar.
