Tirar da Manta
Tirar da manta é esa expresión na que se descobren segredos, falcatruadas e calquera asunto sucio ou vergonzoso que vaia máis alá. Eu, se tiro da manta, o único que consigo é que se me vexan os pés. Axiña se me ven. Son un home moi grande. Necesito unha gran manta, unha moi grande.
Son o home máis grande do mundo. Mido 273 centímetros, é dicir, case tres metros. Ninguén o sabe. Meus pais pecháronme nun
cortello desde o mesmo día que saín a este mundo terreal. Cando nacín xa medía metro e medio. Miña nai berrou os catro berros para botarme fóra. Pobre! Ós dous días deixaron caer que o bebé nacera morto.
Ante tal deformidade, tal esaxeración non o pensaron dúas veces: ó cortello cos porcos. Perdón, a un recanto do cortello. Ó cumprir os 15 anos xa non quedou outra que engruñarme, que encurvarme para non dar topos nas trabes e nos pontóns do piso. Tampouco a eles lles quedou outra que derrubalo ó facer os 18. Xa medía 2,53.
Cando algún veciño, por un casual, entraba na corte, meus pais axiña explicaban que agora, como xa non se dedicaban á cría de porcos, optaran por tapiar con bloques o cortello. Aínda que, disimuladamente, deixaron algo así como unha porta para coidarme. Quéirase que non era seu fillo. E, polo menos, unha nai sempre é unha nai. Non lle tomo nada a mal a ningún, pois, como sempre vivín aí, aí son feliz. Algo soíño porque me faltan os porcos, pero...
Antes de quedar durmido, tiro da manta e... descóbrenseme os pés.
En pé de guerra
O lobo é un perigo. O home é un santo. Os Pireneos dividen España de Francia e Lisboa é a capital de Portugal. Cada quen que esbardalle como poida e cando queira. O himno galego, si, é dos rumorosos, pero non calamos nunca. A lontra métese por entre as raíces dos amieiros e a Perla Negra deixa caer as velas para navegar pola lagoa de Cospeito.
O xabaril é un bicho de risco. O home é un bendito. O silencio deita sobre o ruído e o barullo molesta deica o
infinito. Vou subir o Tourmalet e baixar á Cova do Rei Centolo. Pitarei un penalti que non é e berrarei gol antes de o meter. A lingua galega, si, está en perigo de extinción e por iso algúns a temos como unha relixión. Cada quen que predique, se quere, no deserto do Sáhara ou na Selva Negra alemá.
O lobo e o xabaril conquistan o que lle invadiron. O home, non obstante, arrasa, desola, devasta. O Arnoia torce o seu curso e deixa que as súas augas corran polo alto da Lomba. Mentres, desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas déixome caer cun réquiem domingueiro. Cada quen que bote as campás a voar como mellor lle conveña e, tamén, cando queira.
O lobo. O xabaril. O home. A dar guerra. En pé de guerra. Guerra psicolóxica. Guerra salvaxe. Guerra animal. E menos mal que nos queda Portugal. Ós do fogar de Breogán. Silencio. Ruído. Soidade. Barullo. Cada quen que se poña en pé ou se deixe de poñer cando soe o himno galego. Eu, sempre, murmurarei ou musitarei os seus versos.
