Relato incongruente
Andei uns cantos quilómetros. Non sei, un par deles ou, como moito, tres. Porque non quixen coller o autobús. Tampouco o meu coche. Quería facer o percorrido andando ou, simplemente, quería andar. Ás veces, baixo un sol de carallo. Pero como a miña intelixencia, de cando en vez, asoma, andei pola sombra. Que se leva moito mellor. A andaina, digo. Vaiche boa!
En todo o traxecto escoitei música, desde Pink Floyd a Supertramp e desde Led Zeppelin a Manolo Escobar, e
aínda sigo coa música nos oídos. No primeiro quilómetro vin cousas que ninguén viu, nin tan sequera Rutger Hauer en 'Blade Runner'. Vin a un escornabois dálle que te pego cun saltón e cando alcanzaron o orgasmo, os dous, quedaron en posición decúbito supino. Iso, nin a película máis esperpéntica. Nin as naves en lapas máis alá de Orión.
No seguinte quilómetro déuseme por pensar e, aínda que miraba, non vía nada. Percorrín ese quilómetro en tal situación que mesmo nin sabía por onde andaba. Tan só as ondas cerebrais furgaron polos recordos dun tempo que xa foi. O tempo que é agora mesmo será tamén pasado e recordado para a próxima andaina. Ó andar adoitan asomar filosofías baratas que non resolven nada, pero entreteñen. Tamén nese quilómetro lancei un asubío en non tardou en aparecer Lauren Bacall. Sentinme o Humphrey Bogart da pantalla!
Cando cheguei ó destino quixen intuír os quilómetros andados e... para que? O asunto estaba en contar o acontecido, en crear un clima de misterio nun relato incongruente.
Pingas de parvadas
En plena canícula, marmaña. Como debe ser. É bo que refresque un pouco o ambiente. Sempre se agradecen os contrastes. As cousas son ou non son. Moitas veces, onde hai paz, estalan guerras. Como ó revés: no medio dunha guerra acórdase a paz. Ou polo menos hai momentos de paz. É un dicir. Cando dos tres tragos de café tomo un, quedan dous. Matemática pura e real.
Vai calor pero caen pingas de orballo. Dous paxaros dun tiro. Xente que leva abertos os paraugas e xente que nin tan sequera os leva. Os paraugas, digo. Se daqueles dous tragos de café que quedaban os bebín, pois as matemáticas seguen sen fallar: xa non queda ningún café. Estaba rico. O café sempre está rico.
Dicía meu avó -ó que non coñecín-, que para que quedar onde se está mal a gusto? El, colleu e marchou. A dedución tamén é moi sinxela: estaba mal a gusto. Vivía desde sempre na súa contorna, pero... Pero, en plena canícula, tamén chove, tamén marmaña, tamén orballa, tamén baballa, tamén poalla. Poucas veces, pero... "Pero" é unha conxunción que trastorna todo, unha restrición ou unha oposición a algo que xa se dixo.
Non hai dous sen tres. Tampouco hai volta sen ida, nin meta sen saída, nin canícula sen sol. Mentira! Estamos no tempo da canícula e as pingas de orballo non deixan de caer. Non hai relato sen café e tampouco café sen relato. Porque o tempo do café hai que enchelo con pingas de parvadas que van e vén por unha folla cuadriculada.
