De camiño...
De camiño vin escoitando o monólogo de Robert de Niro en "Taxi Driver" e con música de fondo do gran Bernard Herrmann. Non entendo nada de inglés, non sei o que di, pero que marabilla! Ás veces, sen entender nada, alcanzas algo así coma o sétimo ceo. Outras veces, cando se entende todo... Si, mellor non entender nada.
De camiño vin a modiño porque a calor é moita. Vin pola sombra. Algunhas veces boto man da intelixencia. Poucas, pero algunha vez cae. E aínda así, vindo pola sombra, a galbana, a preguiza, a nugalla non me deixaba pensar en algo máis coherente para escribir. Tan só me viña á cabeza O Alustro preparando a gadaña para segar na herba. Souben ó momento que non procedía tal historia, tal conto, tal relato. Como vou meter a ese home baixo esta calor!, exclamei. Xa sei que cando se sega a herba non hai horario de verán. Pero iso é na realidade. Unha realidade que vivín moitas veces e de aí que saiba o que é. Na ficción non podo meter o Alustro baixo este sol que lle asaría os miolos.
Así é que torcín o pensamento (se é que este se pode torcer) e optei por empezar polo monólogo de Travis. Decidín isto xusto cando ía cruzar un semáforo... ó sol. Botei a correr, claro, para que non me pasase coma o segador real. Nun amén xa estaba na outra beirarrúa, á sombra. Este detalle, este pequeno detalle foi suficiente para que ós meus beizos asomase un sorriso.
Non obstante, a preguiza seguía facendo das súas: que non tiña tema suficiente para pasar o tempo tomando o café. Mais todo foi cuestión de poñerse. Púxenme.
Saír escaldado
Pintei o ridículo querendo levar o santo en procesión sobre o dedo índice da man
dereita. Xeralmente levamos a san Salvador sobre os ombreiros por certas rúas de Baños de Molgas. Catro andas, catro homes ou homiños. Ás veces o santo ladea de tal maneira que é unha milagre que non acabe coa madeira e xeso no chan. Ladea porque, por un lado, van os homes e, polo outro, os homiños. (Paréntese para comentar que xa hai uns anos que as mulleres tamén se apuntan a levar o santo; soas e mesturados cos homes) O bambán do san Salvador é tan ostentoso que o acio de uvas que leva colgado sobre o dedo polgar da man dereita semella que vai emprender o voo para calquera dos dous lados, das dúas beiras. Nunca ninguén bailou tanto no baleiro.
De cando en vez hai cambio de homes e homiños. Por veces iguálase un pouco a inclinación e, tamén por veces, inclínase aínda máis cara ós homiños. Eu, cando fun de homiño (non son pequeno, pero sempre asoma alguén que debería xogar ó baloncesto de pivote), e de chulo, erguín o furabolos e quixen soster o santo. Partín, rompín, escachei o dedo, claro. Só a min se me ocorre. Fun de chulo e saín escaldado.
Confeso que mirei para o santo de mala maneira. Con todo o que eu lle quero. Menos mal que só foi un instante. Vinlle aquela cara de santo e xa se me foi a dor e a carraxe. Cambiei o dedo furabolos polo ombreiro dereito. A procesión avanzou polas rúas de Baños de Molgas.
