Repicar e repenicar
O domingo, 6 de agosto, foi o día de san Salvador, patrón de Baños de Molgas. Na xuntanza típica familiar empezamos a falar dos toques de campá. É tradición que, durante a procesión polas rúas molguesas, deixen escapar o seu son mentres se percorre todo o traxecto. O seu son manual, non o automático, o eléctrico.
O asunto empezou con que se se dicía repicar ou repenicar. Uns dicían repicar e outros, eu mesmo, diciamos repenicar (algunha vez digo incluso tanxer). A R.A.G. (Real Academia Galega) admite os dous verbos. E repicar é o mesmo en castelán que en galego. Desde rapaz sempre dixen repenicar, e non porque fose máis galego (precisamente naquela época non é que deixasen usar moito a nosa lingua), senón porque penso que sempre se usou máis ese sinónimo que o de repicar.
Un pouco máis tarde tivemos a sorte de que, estando xa á sombra dos amieiros do parque Ansuíña, asomaran por alí os fillos do sancristán de toda a vida, que son os que repenican todos os anos na procesión, e ante a insistencia dun familiar, preguntoulle ós entendidos e confirmaron que eles sempre dicían repenicar. Non obstante, iso é o de menos (os dous verbos valen); o esencial é que hai que diferenciar os toques de campás. Había o repenicar relixioso, ou sexa, para misa e as procesións. Había o toque para os enterros, para os defuntos, ó que se lle dicía tamén "dar aviso". E estaba o toque para os incendios. Ó mellor noutras parroquias igual teñen máis toques, pero eses tres creo que eran os máis importantes. A pena é que esas tradicións xa se van perdendo. Para falar dos toques das campás, cumpriría moito máis espazo que isto.
Esa maldita obriga
Baixou do coche. Pechou a porta do vehículo. Mirou para arriba,. Mirou para abaixo. Cruzou a estrada. Buscou no bolso. Sacou a tarxeta. Meteuna no caixeiro. Manipulou nas teclas. Sacou 100 euros. Gardou a tarxeta. Mirou para arriba. Mirou para abaixo. Cruzou a estrada. Abriu a porta do coche. Entrou no vehículo. Pexouse co cinto de seguridade. Mirou para o home. Arrinca, lle dixo.
O sol, hoxe, está acochado entre nubes grises. Non coñezo de nada á muller. Simplemente, eu pasaba por alí. E entre realidade e ficción inventei ou imaxinei tal situación. De cando en vez asumo que non sei moi ben que contar, pero esa maldita obriga de dicir algo todos os días ou case todos os días... E, se quero, algo sempre sae.
Aínda non andara uns vinte metros cando vin, ó lonxe, o coche. Era gris. Dunha marca descoñecida para min. Ós poucos metros empecei a fixarme no condutor, no home. A muller xa a coñecía. O home era moreno. Pelo algo rizado. Sorriso nos beizos. Acenos, cara á muller, coa man esquerda. Xusto, ó cruzarse comigo, miroume fixamente. Fóiselle o sorriso dos beizos. Viu ó momento a pistola que o estaba apuntando. Deu un golpe de volante. Ensineille un sorriso máis grande que o que tivera el. Soprei sobre o canón da pistola. Non tardei en perder o coche de vista.
Dalgunha maneira hai que deixar constancia do que non aconteceu, do que nunca aconteceu. Tan só esa maldita obriga que me fai dicir o que é e o que non é. De cando en vez, a vida tamén é iso: unha verdade chea de mentiras ou unha mentira chea de verdades.
