Dá medo poñerse ó camiño
Dá medo poñerse ó camiño. Pola calor. Case mellor quedo un tempo onde estou: nunha terraza tomando un café. Estou á sombra e o café está rico. Aínda que semella que estou só, non é así. Tres pombas andan de troula pola beirarrúa, mellor aínda, por entre as mesas da terraza. Dúas delas andan dálle que dálle a unha galleta Oreo. A terceira, de cando en vez, pega a correr detrás das outras. Seguro que quere facerse a mandona.
Dá medo poñerse ó camiño. Sigo entón sentado. Contemplando como pasan os coches e como unha telenovela ou algo semellante asoma pola primeira canle da televisión española. Tamén dixen que estaba só, pero, nun alustro, xa se ocuparon dúas mesas. Así é coma con todo: uns entran e outros saen, uns soben e outros baixan, e os galegos depende. Depende do que nos interese. Somos os tales para dicirlle ós descoñecidos o que facemos. Mesmo tamén ós coñecidos. Depende do que queiran saber e do que un queira contar.
Dá medo poñerse ó camiño. Haberá que facelo. Menos mal que os heroes aguantamos o que nos boten: desde chuzos ata lapas ardentes, desde filosofías podres ata discursos elocuentes. Sempre foi así: cando veñen mal dadas, poñemos cara bonita e a aguantar. Eu aguanto ata o inaguantable. Son duro de roer. Normal; é moi complicado rillar os ósos. O dito: que hai que poñerse ó camiño. Pois alá vou. E terei que ir pola sombra, claro. Porque, a calor, en quince minutos, non minguou. É igual; alá vai este heroe a peito aberto.
O cable que non era
Que contrariedade! A culpa é de ver tantas películas, principalmente ianquis e policiais. Que cortei o cable que non era, e a bomba estourou. Esnaquizounos a todos. E eramos uns cantos, que estabamos todos xuntos nunha terraza. Ben que vin a bomba. Estaba á miña beira. O dito; o das películas, que fun de heroe, ou sexa, de chuliño e coa media navalla que traio sempre comigo cortei o cable que non era.
Vin carne humana por todos os lados. Digo que vin porque, aínda que os meus ollos estaban, un sobre a mesa na que me atopaba, e o outro sobre unha cadeira da mesma mesa, conseguía ver con eles. Non sei por canto tempo, pero vía. Por exemplo, a dous metros xustos estaba un cacho dunha perna dunha muller, o que vai desde o xeonllo ata o cotobelo. Pegado a ese xeonllo había unha lingua cun aro (eu chámolles máis ben ferretes, porque me recordan ós que levaban os porcos no fociño). Sei que era de muller; lémbrome perfectamente dela.
Sobre un anaco do meu cerebro había unha man de home como se me estivera acariciando. Era de home porque a man era áspera e grande. Ai Deus!, a tan só uns cinco centímetros da miña lingua estaba o bico do peito dun seo feminino, dunha teta. Que carallo, a miña lingua ata se inchou un pouco e fixo esforzos para lamber tan protuberancia. Non sei se foi polo gozo, pero axiña notei como perdía visión do ollo dereito. E co esquerdo tan só puiden ver como o meu corazón deixaba de latexar. Puto cable! Maldita bomba!
