Son de Novela Curta
Non sei quen me dixo unha vez (a xente non se corta un carallo; como lle gusta meterse na vida dos demais) que a ver cando escribía algo serio, algo político, algo social, algo físico ou matemático ou filosófico, algo esencial, algo auténtico, xenuíno, verídico. Que xa estaba ben de esaxeracións, de burradas, de caralladas, mesmo de esperpentos. Díxome iso de tal forma que pensei que tiña razón. Pero non a ten.
Todo o que escribo é moi serio. Que viaxo pola inmensidade do universo cun pobre traxe de astronauta? A quen non lle gustaría viaxar polo cosmos? E que non me veñan dicindo uns paspáns que a política é algo serio, Incluso a mesma sociedade. Se somos o reverso de todo o esencial, de todo o básico, de todo o principal,
A seriedade é para aqueles ós que lles custa entender. Non hai como as bromas ben contadas ou as esaxeracións ben esaxeradas. Todo o demais é filosofía barata. Eu son de novela curta. Para os best-séllers deixo a eses adustos, a eses formais que lle dan mil voltas ó mesmo argumento. Co sinxelo que é chegar ó destino sen arrodear. Hai que ser directos... pim, pam, pum e xa está. Todo o demais é matemática podre.
Que por que non escribo algo serio? Se agora mesmo teño un ricto tan serio que mesmo semella que teño cara de ferreiro. Pois síntome máis falso ca nunca. O meu é sorrir, inventar e esaxerar. Esaxerar: presentar ou dicir (algo) facéndoo máis importante ou máis grande do que é. Ou sexa, seriedade dobremente seria.
