Cómplices os dous
Estaba medio perdido e non sabía como buscarme. A intelixencia non é o meu. Pero tampouco me considerei nunca parvo completo (algo paspán si que son) e chamei por un can de palleiro. Dá igual un que outro. Non tardou en aparecer un que viña con un mangado de pallas sobre o lombo. E como non son parvo de todo, axiña intuín que viña de estar deitado sobre un palleiro de palla. "Carallo, aí está: can de palleiro". Ás
veces son bo deducindo, ou sexa, algo de intelixencia si que teño.
O can de palleiro encontroume e, ó verme, deulle ó rabo. Outra dedución: alegrouse de atoparme e de verme. Eu aínda me alegrei máis. Porque me gustan os cans e porque me atopara. Estaba medio perdido. Eu, non o can.
Para non chamarlle can, nin pataco, nin chucho, nin can de palleiro, chameille Filomeno. Entendeu ó momento. E aí tamén caín na conta de que el era moito máis listo ca min. Cofeille a cabeza e púñase coma toliño. Cando tería que ser eu o máis contento dos dous. Estaba medio perdido e encontroume.
Non obstante, no fondo moi fondo, eu estaba máis que contento. Recompensei a Filomeno con unhas carreiras pola Pitediña e con unhas estomballadas en pleno campo. Eu son moi rural e o can é de palleiro, con todo o que significan as medas de palla para o rural. Cando cheguei á casa, a nai díxome: Apareciches? Mirei para po can de palleiro, este moveu o rabo e eu deixei que me asomase un sorriso, Cómplices os dous.
