De piñón fixo
Saín coa intención de ir a un lugar, pero no medio do traxecto lembrei que tiña que selar as primitivas. Tiven que cambiar a dirección dos pasos, claro. Non obstante, faltaría máis, despois, acabei no primeiro lugar. Son de piñón fixo. Hoxe. Outras veces son tarambaina ou dos que vou cos da feira e volvo cos do mercado. Lembro cando ía ó
cine en Madrid, que adoitaba achegarme ás salas con media hora ou máis de antelación. Cando abrían os despachos dos billetes estaba máis canso có demo. Aínda así, esperaba na cola e, xusto cando estaba a piques de sacar a entrada, zas, a tomar por aquel sitio! Saía da cola e marchaba. Xa vería a película outro día. O que pasa é que, nese outro día, ó mellor volvía actuar da mesma maneira.
Son de piñón fixo cando quero. Hoxe fun d e piñón fixo porque si. Porque a tarde, máis ou menos, está ben: xa choveu algo, xa quentou de carallo e xa estou pendente de que asome a treboada, unha boa treboada, como a de onte. Porque, máis cedo ou máis tarde, asomará. Levamos xa uns días con elas e aínda seica queda esta semana. O que non veu en abril, veu agora a finais de maio e semella que virá a principios de xuño. Menos mal que non hai que facer uso do refrán "deica o 40 de maio, non quites o saio". Porque frío non fai. Por agora. Xa dixen que quentou de carallo. E quenta cando sae o sol. Agora mesmo xa está nubrado. Xa se estará preparando o ceo para descargar de novo. Oxalá o faga, pero con sentidiño. Se vai facer mal é mellor que non descargue. Marcho, que teño que marchar. E son de piñón fixo.
