Don Agapito Fesoba

Din as malas linguas que don Agapito era o home máis feo de Lugo, ademais, sempre segundo as malas linguas, era fraco coma un escarvadentes. Don Agapito encomezaba e remataba en pico. Don Agapito era narigón, calvo, de orellas grandes e dentes pouco camaradas, pois nunca os tivera unidos. Don Agapito ás veces parecía un semáforo; tiña os ollos verdes, era algo vermello e quedáralle algunha que outra tintura amarela por mor dunha enfermidade que padecera no fígado. Don Agapito apelidábase Fesoba Mexón para máis inri. Cando era neno foi moi desgraciado. Os outros nenos apuntábanlle co dedo ao medio corpo dicindo: Mexón, mexón, mexón e el baixaba a cabeza, por iso lle quedou no lombo algo de volta, chamada carrumba nalgunhas rúas. Para gastarlle chanzas, os seus amigos agasallábano con ouriñais e retretes, pezas estas das que chegou a ser un gran coleccionista. O pobre mexón, é dicir, don Agapito, pasouno moi mal por culpa dos seus apelidos, el desexaría apelidarse Orozco, Cacharro, Aznar, Rajoi..., en fin, ter un apelido serio e que pasara inadvertido. Unha vez pasóuselle pola testa matar á súa nai, á señora Mexona, pero sabía que se a mataba ía parar ao cárcere e miúda cagada. Así que lle deixou ese traballo ao destino. Don Agapito un día coñeceu unha muller que se chamaba Filomena Pura de Braga, e el entendeu mal o segundo apelido, en vez de Braga entendeu Fraga. Don Agapito casou con ela e cando estaba casado achegóuselle un chistoso, porque nesta cidade habelos hainos, e díxolle: Home, Agapito; o que che faltaba era unha braga, Ha, ha, ha!
Don Agapito ese día morreu dun infarto e enterrárono no cemiterio de San Froilán moi preto de dona Lupita, a do moño.