O verso número 7
Collín o verso solto que se escapara do poema e estireillo diante do fociño a Dositeo Lucero del Alba; tal cal. Aínda que ninguén lle chamaba Dositeo e, moito menos, polos apelidos. Todos lle chamaban O Poeta. Porque Dositeo é verdade que é poeta, aínda que, algunhas veces, as súas poesías non as entende ninguén, nin el
mesmo. Di, por exemplo, que un corazón namorado é coma un cacho de bacallau en exposición. Ou que os cornos da lúa son máis pequenos cós da súa vaca Cereixa.
Hai uns días entrou fachendoso no bar anunciando o remate dun novo poemario. Quixo invitar a todos e, cando lle ensinei o verso solto que perdera, quedou así coma pálido e case sen fala. Buscou o poema concreto e, efectivamente, alí estaba o oco, entre o verso sexto e o oitavo. Si, o verso solto perdido era o número 7.
O Poeta non sabía onde meterse. Por moito intentos que fixo para a colocación do verso, non houbo maneira de encaixalo ben. Ata nun pano de papel quixo escribir un verso novo e coa mesma rima, claro. Nada, non lle saía. Escribía que, se dicía branco, o arco da vella non tiña esa cor. Recitaba que, se o cosmos era silencioso e bonito, el non tiña traxe de astronauta para viaxar por el.
Dositeo, O Poeta, marchou do bar coas orellas baixas e arrastrando o verso número 7 que eu lle estirara diante dos fociños. Deume pena e regaleille un verso dos meus: o asubío melancólico é coma un latexo nostálxico.
