De máis alá do propio tempo
Rachei o vento e o silencio cun único disparo. Seco. Poético. Dramático. Tráxico. Ós meus pés estaba un bicho que non coñecía, que ninguén coñecía. Apareceron expertos, entendidos, versados, profesionais para chegar á conclusión de que tal bicho era dos tempos de máis alá do principio, de máis alá do propio tempo. De cando practicamente non existía nada, tan só ese vento e ese silencio que rachara.
O bicho era do tamaño dun can de palleiro que tiña os dentes coma as rabelas dos arados. Da cola saíanlle algo así coma flores de loureiro. Sobre o lombo viaxaban carrachas que tampouco ninguén vira antes. Da barriga asomaban catro tetos que semellaban acordeóns en miniatura. A lingua era de cor verde e tiña un ollo tan só no centro da fronte e moi baixo, case pegado ó fociño. Un fociño con dúas cores: azul e branco. O bicho estaba morto, claro, porque a miña puntería é coñecida e ten boa sona.
As que aínda vivían eran as carrachas, da cor da flor do toxo e cun cheiro a sabugueiro. Eran como as típicas carrachas que coñecemos, pero, a maiores da cor, tiñan algo estraño que facía que non as coñecese ninguén e que serían, por lóxica, de máis alá do propio tempo. A estas, aínda que quixen dispararlles... para que, non merecían das miñas balas. Eran pouquiña cousa. Tan pouquiña que se se metían baixo a borralla, xa non se vían. Eu e os especialistas deixámolas estar. Era bonito ter algo de máis alá do propio tempo.
