Non queda outra que iniciar este Recuncho co remate da semana pasada. Na fin desta, a nova máis salientable foi o falecemento do adestrador de fútbol Arsenio Iglesias. Non vou analizar aquí os seus méritos coa súa profesión (algo que xa coñece de sobra todo o mundo e que durante toda a fin de semana, os entendidos xa se encargaron eles de espallar moi ben), simplemente quero facer constar a humanidade dese home. Non o coñecín persoalmente, pero por referencias, escritas e faladas, seica era un home tan achegado, tan bo que, uns xogadores, tíñano coma un pai e, outros, coma un avó. Normal; el trataba ós seus xogadores coma se foran "os seus nenos". Máis que adestrador de fútbol era un mestre para eles. Que a terra lle sexa leve.
Xa que falamos da terra, hai que recoñecer que, esta, a estas alturas, xa está seca de máis. O asunto xa é tan angustioso que, en Xaén, a xente sacou en procesión ó Noso Pai Xesús Nazareno -ó que prefiren chamarlle O Avó- para que, coas súas pregarias, chova algo sobre esas terras case mortas xa de sede. Por este motivo, O Avó levaba 75 anos sen saír. O que significa que "se viron coa auga ó pescozo"
(é un dicir, claro) para ter que sacalo de novo. E seica teñen intención de sacar máis imaxes relixiosas, que, ó mellor entre todas, conseguen que as nubes choren pingas de auga sobre as cabezas andaluzas.
Ante iso, cada un é moi libre de crer o que queira e como lle dea a gana (de todos é sabido que ante os fanatismos relixiosos non hai que facer). Pero que a estas alturas os asuntos físicos, neste caso atmosféricos, teñan que depender das crenzas relixiosas paréceme a min que se sae de contexto. Alá cada quen cos seus motivos, pensamentos e desexos, pero se chove é porque a condensación de vapor de auga forma pingas que pasan ás nubes e estas descargan. Así de simple e así de sinxelo. Agora que, tamén como se adoita dicir, rezar non lle fai mal a ninguén. Queda ó voso albedrío, á vosa vontade.
En principio, na nosa terra aínda non nos podemos queixar, nin temos por que sacar os santos en procesión. Sempre dixen que vivimos nun sitio privilexiado; nun mesmo día, ou en días moi achegados, temos de todo: desde a neve ó sol, desde as xeadas ás chuvias, desde as temperaturas máis altas ás máis baixas, desde a saragana a, si, tamén a seca... Que máis queremos!
