Chorar o domingo á tarde
Eu chorar chorei o domingo á tarde, di a canción. Tamén eu chorei. E tanto que chorei. De rapaz, os pais, perdón, a nai, obrigábame a ir para o monte coas vacas. O peor aínda era cando tiña que pasar pola zona dos Campos; ver ós amigos como xogaban ó fútbol nas canchas de tenis ou como se bañaban nas piscinas era como sentir máis labazadas das que xa me daba a nai cando me negaba a botar as vacas ó monte. Algún que outro domingo penso que o pai (a nai sempre foi dura coma a
cerna) se compadecía un pouco de min e era el o que botaba as vacas.
Cando a miña afección á lectura se volveu xa fanatismo, era eu mesmo o que desexaba ir para o monte algún que outro domingo pola tarde. Só pensar naquelas tres ou catro horas nas que podía tragar páxinas ou mesmo libros enteiros, era como notar unha emoción subindo polas entrañas.
Pasado o tempo (porque o tempo pasa e todo cambia), un domingo pola tarde tireime todo o tempo cantándolle esa canción á muller mentres enramábabamos as vides na viña da Costa da Gándara. A estas alturas non choraba (por vergonza, claro), pero que escravitude tirarse todos os domingos e festas de gardar enramando ou esfollando ou sulfatando na puta viña.
Eu chorar chorei o domingo á tarde. E que rapaz labrego non choraba? Todos os festivos agarrados ás fouces, ás varas, ás gadañas e, por veces, ós arados e carros, dependendo do traballo. Para algúns traballos do labrego non hai festivo posible.
