Pingas de Orballo

Rutina do labrego, ladaíña do traballo
Degrañei ou debullei o millo. Cravuñei a gadaña. Seguei os nabos para a calda do pote. Afiei o fouciño. Arrinquei o esterco. Rocei os toxos. Piquei na leña. Sementei patacas. Cavei o terreo. Arei unha finca coa vertedera. Atravesei outra co mosquito. E sementei o centeo co arado de pau. Carguei os toxos e estrei a corte. Levei as vacas ó monte. Axudei na malla e na matanza. Collín catro feixes de ferraia e medio carro de nabos. Cavei as patacas. Sulfatei as patacas. E arrinquei as patacas. Carguei catro ladrais de patacas. Mondei o millo. Puxen a horta. Reguei os pementos e os tomates e as leitugas e os cabazos e as xudías e as fabas e os repolos e a verza branca. Seguei a herba, esparexín a herba, revolvín a herba, xuntei a herba e fun pola herba. A carrada era tan grande que tiven que poñer a outra xunta de vacas ó cambón. Enchín a palleira de herba e mesmo tiven que facer un palleiro á beira do palleiro da palla. Coloquei ben os marcos dunha terceira leira. Levantei unha parede. Pechei un portelo. Deille de comer e beber a un becerro. O outro boteino a mamar da vaca, a máis vella. Agucei unha fouce gata e limpei un valado. Desfixen o porco que matara. Afumei os chourizos. Boteille de comer ás pitas e subinas ó galiñeiro. Tiven que arar de novo algunhas leiras máis, e volver coas vacas para o monte, e rozar outra poula, e volver estrar a corte, e sacar unha vez máis o esterco, es espallalo polas leiras. E volta a empezar unha vez máis coa rutina do labrego, coa ladaíña do traballo, co fouciño que xa non corta, coa rella do arado que se gastou, co chedeiro do carro que rompeu, coa albarda do burro que rebentou, co demo de traballo que hai que facer. Espertei cansado, completamente esgotado.