De cando en vez, a escuridade asoma
De cando en vez, a escuridade asoma. Cando asoma, todo se volve negro. Todo se volve triste. Todo se apaga. Hai medo. As neuronas tornan amorfas e o tempo nin corre nin deixa nin pasa. Todo se para. A escuridade non deixa ver nada. Ás veces, a vida é negra. A morte... a morte sempre é negra.
De cando en vez, a escuridade asoma. E esperas con ansia, aínda que sexa cun lento
afogo, o día no que poida clarexar. Esperando, o tempo nin é ocasión nin é nada. En tal caso, é unha ladaíña chea de desgana, un responso sen rezos, unha misa sen réquiem. Nesa espera é onde a escuridade se volve máis escura, máis negra. E a gangrena raña e roe sobre os sentimentos familiares.
De cando en vez, a escuridade asoma. Tal escuridade produce silencio, nela aniña a nugalla e, sen sabelo, sen notalo, o tempo para, detense e a noción do propio tempo pérdese. Por momentos perdes o contacto dese día no que todo pode clarexar.
De cando en vez, a escuridade asoma. As palabras son negras. Os xestos son negros. Os anhelos, os pensamentos, os soños, os ruxerruxes e os versos son negros. Hai momentos nos que incluso os biosbardos e os esperpentos son negros. Hai instantes no que todo é negro. Tamén asoma o medo.
De cando en vez, a escuridade asoma. E todo queda en silencio porque entre tanta escuridade, non te moves. Por medo a tropezar, a esnafrarte. Mellor quedar quieto e esperar ese día no que todo, ou polo menos algo, pode clarexar. Oxalá clarexe.
O acólito ladrón
Debería ser cura. Oito anos estudando con eles nos Milagres. A maiores, e fóra deses anos, ese recinto é tan especial para min que sinto un amor condicional por el. Moi a miúdo (porque tiña a casa pegada á igrexa de Baños de Molgas e porque miña nai obrigaba ir á misa todos os domingos, festas de gardar e rosario diario), facíalle de acólito a don Manuel Pulido. E tamén sempre fago o amago de cantar a ladaíña dos responsos. Debería ser cura.
Claro que, se para ser cura, non se podían cometer pecados (é un dicir), eu xa non valía. Amais dos típicos insultos correndo detrás das vacas, na etapa de acólito era algo así coma un ladrón. Aproveitando que podía entrar na sacristía, as hostias, as obleas que don Manolo tiña nunha caixiña redonda, voaban coma por arte de encantamento. Entrar á sacristía mesmo entraba nun día normal, pois era raro que igrexa estivese pechada. Se o facía, seguían voando as obleas. Estaban tan ricas! Ás veces comungaba en pecado só polo feito de sentilas sobre o ceo da boca.
De axudante tamén pasaba a bandexa pola igrexa para que os fregueses colaborasen co que lles custaba sangue, suor e bágoas acadar na súa vida labrega. De camiño, xa para a sacristía, non perdía de vista aquelas pesetas que podía arrapañar ó baixar os dous chanzos, pois aí era onde lle daba as costas ó cura que estaba dicindo a misa. Nun santiamén collía as tres ou catro moedas (non máis, por medo a que o crego se dese conta; inocente de min!) e con disimulo caían no peto do pantalón. Definitivamente, non podía ser cura. Ou si? Porque eles...
