Pepa

Bulían os meses e ríos de tinta enchían as follas que empregaba para escribir unha novela. As follas de papel amontoábanse no meu escritorio igual que as follas das árbores se amontoaban nas fragas nos meses de outono. A novela que escribía era longa, demasiados anos de loita e sufrimento para ter escritas tan só unhas cantas follas que ben podían caducar en calquera outono tempestuoso. A novela era moi descritiva, unha narración vertical con poucos feitos e ben analizados. O ritmo era pausado e non só o ritmo narrativo, tamén o era o meu ritmo de traballo. Case todo estaba proxectado, case todo estaba decidido, pero algo non ía ben. Pepa era un personaxe rebelde e complicado. Intentei coñecel-a, saber dela. Construín a súa biografía, os acontecementos da súa vida para coñecer o seu desenvolvemento antes de asomar no relato e explicar os seus comportamentos, pero aínda así caracterizala facíaseme imposible. Se cadra precisaba do seu retrato para inspirarme máis, facela vivente ante min. Recor-dei as palabras de Flaubert na súa correspondencia con Gerorge Sand cando esta lle preguntaba ao mestre como levaba a novela que estaba escribindo en Normandía; Flaubert dicíalle que estaba estancado porque non atopaba polos arredores o outeiro que imaxinara. Esa necesidade movíame a min a ver fisicamente o personaxe que creara.

Busquei por todas as partes e encontrei faces comúns, fitei revistas de moda e vin mulleres xeitosas pero demasiado semellantes. Renunciei.

Día a día cravábame en fondas tristuras. Sentía o mal do escritor que non escribe. Así pasaba o tempo. Só me consolaba pensando que eu aínda era novo e tiña todo o tempo do mundo para encontrar a Pepa. Pasaron tres ou catro anos durante os cales fixen amizade con Pelúdez, pois mo presentara o meu amigo don Valentín de Deus, alias das piñas. Un día polas festas de San Froilán, paseando pola Praza Maior e arrastrados por un río de xente falamos da miña novela. Pelúdez púxome na pista dunha muller que vía a miúdo polas mañás dándolles de comer ás pombas que se ían bañar na fonte que está nos xardíns de García Morato, na Praza da Constitución. "Todos os días a vexo" -dixo Pelúdez-. "Como estou alí preto!" Aquel día, por fin, o destino e Pelúdez puxeron fronte de min a face de Pepa. Chamou a miña atención o reclamo, entre as faces comúns ás que estaba acostumado, dunha fermosa muller que ollaba como se bañaban as pombas.

As súas mans que sostiñan unhas migallas de pan eran brancas e pequenas, dedos longos e unllas pintadas coidadosamente recortadas. Os seus ollos eran negros, case achinados. Toda ela, enfundada nuns pantalóns vaqueiros en un xersei branco, converteuse no entretemento máis belo e interesante da miña vida. Agora precisaba escoitar a súa voz. "Que envexa lles tiña ás pombas" "Quen puidera voar até ela" Como sería sospeitosa e ousada calquera manobra de aproximación pola miña parte, decidín con cautela aproveitar a propicia ocasión e a ameaza de que decidira partir sen darme tempo a reaccionar, fíxome deseñar con rapidez e maña un plano. Pola miña testa pasaban moitas combinacións de azares e proxectos alternativos. Namentres, o tempo pasaba. Por fin animeime a cargar os motores e saír propulsado cara a ela como cara ao ceo. Puxen todo o coidado, pero aínda así, as miñas palabras non saían da miña boca co ton axeitado para non soar ásperas. "Que cantidade de pombas verdade" -dixen-. Mirou para min con ollos engaiolados. Axiña me saíron máis palabras, un pouco trementes. "¿Vés aquí todos os días?" -volvín dicir-. Agora olloume fixamente, sen inmutarse, para contestarme un conciso "Si, de cando en vez!" Tiven medo de estragar o momento debido ás estúpidas preguntas que lle facía e ter que laiarme do fracaso da miña tentativa. Axusteime a gozar en silencio mentres a observaba. De súpeto miroume cun sorriso peculiar na súa face e cos seus ollos postos nos meus díxome “Eu creo que te coñezo" Abraiado, pregunteille de que me coñecía e díxenlle que a min pasábame o mesmo. Comentoume cousas da súa vida, faloume de lugares nos que estivera e pregun-toume se era escritor. O meu corpo estremeceuse; a auga da fonte pareceume música de Mozart, a Cantata da Lanzada de Alvarellos, ou o Bolero de Rabel. Enfronte de min, aquela muller, fermosa e abrasadora, relatoume a biografía do meu personaxe. Pregunteille como se chamaba, contestoume: Chámome Pepa.