Hoxe 31 de marzo vexo no Facebook de Martín Seco que se inaugura en Ferrol Vello unha praza adicada a Bernardo García Cendán. O meu profesor que enchía as aulas e corredores de Humanidades coa súa empatía e bo facer. Van alá dez anos dende que nos deixou e sigo sentíndoo preto de min, como unha referencia que trata de abrir camiños cara un futuro colectivo que non pode deixar a ninguén atrás.
Bernardo sempre foi un verdadeiro humanista, un home de escoita activa, atento a unha realidade que loitou por mellorar. Un home de acción no sosego que teimou pola vulnerabilidade, por acomodar vidas e facer un Ferrol Vello máis acolledor. Por todo isto, dez anos despois, unha praza leva o seu nome e isto fainos sentir orgullosas a todas aquelas persoas que tivemos a honra de coñecelo como profesor pero sobre todo como persoa.
O meu Bernardo era este, o que falaba con todo o mundo, o que lle importaba cada persoa e tiña a palabra exacta que a facía sentir única, pero sobre todo, o meu Bernardo é o que cunha verba cambiábache a maneira de ver o mundo e introducíate nun cosmos solidario do que xa non querías saír.
Unha década despois o seu recordo segue vivo na mesma intensidade. Nesa intensidade que tratamos (cada un como pode) de seguir o seu exemplo, o que nos leva a pensar en moitas ocasións no que nos diría el ante un determinado reto. Non é a primeira vez nin ha ser a última, que ante unha encrucillada me pregunte: que faría o meu Bernardo?
Por iso sempre no recordo Bernardo García Cendán.
Biografía de Bernardo García Cendan en Galegos.
