No pluscuamperfecto da infancia
Terra. Mar. Aire. A rocha está firme ante o verbo dun silencio compartido e ante o adxectivo dun ruído que vai e vén. As pingas do café caen sobre o padal da ansia e os suspiros cabalgan sobre a frase versificada. Porque hai poemas que non teñen rima e hai rimas que non sabemos recitar. Agora, que cada quen escaravelle por entre as areas da praia ou que furgue por entre as matogueiras da chaira. Racha o silencio o vento que funga polos penedos do outeiro.
Luz. Escuridade. Sombra. A luz brilla no pluscuamperfecto da infancia entre os palleiros da aira. A escuridade agocha no condicional dun futuro polo que andaremos ás cegas. A sombra asoma no imperativo de cando a dúbida manca e doe. Agora, que cada un se deite sobre as ramificacións dos sentimentos.
Branco. Negro. Cores. Ninguén debería pexarse a unha idea fixa e sabendo que dela espállanse camiños ou regos ou carreiras ou sendeiros polos que podemos coller tanto o camiño de ida como o de volta. Non todo é branco nin todo é negro. Sempre hai opción de subir ó arco da vella e mesturarse polas cores da infancia e a inocencia. Ninguén renega da cor violeta.
Principio. Tempo. Fin. Todo empeza, todo acaba e, no medio, está o tempo que vai dunha punta ó outro recanto, dun recuncho ó outro lado. As pingas do café caeron sobre o ceo da boca do relato que acaba de ser, que xa foi.
A pega Manuela
Boteille o lazo a unha pega coa intención de collela, pero, a condenada, barruntou ou presentiu a manobra e fuxiu. Fuxiu ríndose de min. Ríndose diante mesmo da miña cara. E grallou con retranca. "A pega Manuela", díxome un pardal. Eu sorrín porque me gustaba o nome... e a pega. Por moito que se rira de min.
Téñolle moito respecto ás pegas. Lembro unha anécdota de rapaz na que, a miña nai, cando viu na Cortiña, un día que andabamos a sementar nas patacas, a unha pega toda
alporizada, comentou que algunha desgraza estaba a piques de acontecer. Tal infortunio non chegou ó momento; fíxoo pola tarde: que se nos puxo moi maliña a Cireixa. A nai achacoulle todo á pega. Eu, a día de hoxe, son dos que digo que foi unha simple casualidade, que non creo nesas trangalladas de mouchos e bruxas. Non obstante, o subconsciente está aí, e cada vez que vexo unha pega facendo das súas... téñolle o seu aquel.
Por certo, que ninguén se alporice por catalogar de desgraza a simple enfermidade dunha vaca. Naqueles tempos, que se che puxera malo un animal era unha auténtica calamidade. Imaxinade de chegaba a morrer... unha hecatombe!
Desvieime do asunto da pega Manuela. Que nada, que sigo tras dela e, ela, como non, segue a rirse de min. As pegas son listas e esta aínda o é máis. Cansado de tanta persecución, mesmo intento ser amigo dela deixándolle ver de cando en vez un dos meus sorrisos. Ó final a todo se lle colle cariño.
