De estrea
Alá vou de estrea. Agora dáseme por aproveitar cadernos ou axendas que me regalan os rapaces para que escriba nelas. E como non me gusta tirar nada, pois niso
estou: empezando unha axenda que, si, a maiores de axenda, ten as súas cento e pico páxinas (ou máis) para que nelas desenvolva o de sempre: Pingas e máis Pingas de Orballo. Nesta, ó mellor, igual cae algún Recuncho Hebdomadario (adoito escribilos sobre o propio ordenador ós sábados, que é cando vou á aldea da muller e, ó volver, nos cafés, teño que ler os xornais que aínda non puidera ler, polo que non acostumo escribir) ou calquera outro escrito. Aínda que son moi ordenado, moi metódico, ás veces, son imprevisible.
O caderno que rematei tiña as follas todas en branco. Esta axenda tenas cuadriculadas. A min dáme igual. Apáñome o mesmo. Ata non hai moito apañábame sobre os paniños de papel que poñen nas mesas e nas barras dos cafés. Tampouco me importa pedir algo sobre que escribir (un folio, un cacho de papel...) cando me encontro con que non teño nada a man. Aínda que procuro traer sempre algo comigo, hai días ou momentos que, polo que sexa, ando coas mans baleiras. O que é certo é que non podo perder o tempo pensando nos biosbardos ou estando na inopia mentres tomo un café. O tempo, por veces, non pasa, é aburrido, pero é ouro; así é que hai que aproveitalo. Para ben ou para mal, aprovéitoo. A realidade é que mato o tempo.
Feita a estrea, e como dicía aquel, agora se chove, que chova.
